Возрасните можат да ги проценат вистинските и нереалните причини за страв. Децата ја немаат оваа способност и прифаќаат сè како закана. Размислете за ова информација кога ќе ви дојде да го заплашите вашето дете со „големиот лош волк“ или „ужасната и лоша вештерка“.
Според експертите, заканите не се најдобриот начин за родителот да воспитува дете. Докажано е дека децата на кои им се заканува казна или со нереална измислена фигура од бајките, во многу случаи имаат тенденција да лажат и честопати го прават тоа. Стравот е една од првите емоции што децата ги запознаваат на рана возраст. Тоа директно го изразува инстинкт за самозаштита, кој е посилен од сè.
Возрасните можат да ги проценат вистинските и нереалните причини за страв. Децата ја немаат оваа способност и прифаќаат сè како закана. Размислете за ова информација кога ќе ви дојде да го заплашите вашето дете со „големиот лош волк“ или „ужасната и лоша вештерка“. Стравувањата се втиснати во умот уште од најраните години и можат да остават трајни последици. Со нив, „малиот човек“ може лесно да се контролира или управува, а заканата служи како аргумент. Многу често родителите одат премногу далеку, создавајќи свет на застрашувачки суштества и казни.
Детските стравови можат да се претворат во:
- Постојана вина;
- Чувство на несигурност;
- Преголема ранливост;
- Ниска самодоверба;
- Чувство на несигурност;
- Чувство на напуштање и осаменост и не прифаќање на сопствената личност;
- Детето може да стане премногу затворено и антисоцијално;
- Агресијата се отклучува во отсуство на внимание и одобрување;
- Верување во нереален свет полн со казни и страдање;
- Недостаток на поттик за развој.
Правилната и хармонична комуникација со детето е клучот да не оставиме трауми во умот на суштеството кое го сакаме најмногу на светот. Стравувањата се дел од развојот на детето. Надминувањето на нив е клучен момент во транзицијата кон зрелоста. Нормално, тие не траат и со текот на времето исчезнуваат и не се мешаат во реализацијата и личниот развој. Наша должност како родители е да му помогнеме на детето да ги надмине несигурноста и вродените стравови, а не да ги надополнуваме со други измислени ликови и ситуации како дел од воспитна стратегија. оддржувањето на стравовите ке направи само личност која нема да може да се носи со секојдневието.
