Истражувачите откриле дека децата ги сметале своите реакции како знак дека нешто сериозно не е во ред со нив, не им верувале на другите луѓе околу себе и сметале дека не можат да се справат со своите мисли.
Ризикот од пост-трауматично стресно нарушување (ПТСН) кај децата и тинејџерите е поголем тие мислат дека нивниот одговор на одреден трауматичен настан кој им се случил е абнормален, покажува нова студија објавена во списанието „Journal of Child Psychology and Psychiatry“.
Според истражувачите на Универзитетот во Источна Англија, повеќето деца целосно се опоравуваат по трауматичен настан, како што е сообраќајна несреќа. Но некои деца развиваат пост-трауматично стресно нарушување или ПТСН што може да трае со месеци, години или дури и да продолжи во зрелоста.
„Симптомите на ПТСН може да бидат вообичаена реакција на доживеана траума кај децата и тинејџерите. Тие може да вклучуваат вознемирувачки симптоми како лоши спомени, кошмари или повторување на секвенции од немилиот настан. Вообичаено, здравствените работници избегнуваат да дијагностицираат пост-трауматично стресно нарушувања во првиот месец по некој одреден трауматичен настан бидејќи симптомите се нормална појава и одговор на истиот. Оттука сакавме да дознаеме повеќе за тоа зошто некои деца имаат значителни трауматични симптоми на стрес во деновите и неделите по траумата, а додека други не. И што е најважно, зошто некои се опоравуваат без никаков третман, додека други продолжуваат да искусуваат проблеми“, изјави водечкиот истражувач Ричард Мејсер-Штедман.
Студијата вклучила повеќе од 200 деца на возраст од 8 до 17 години, кои се лекувале во болничкиот оддел за лица што доживеале трауматични инциденти, како што се сообраќајни несреќи, физички напади и сл.
Децата биле испитувани и оценувани за ПТСН помеѓу две и четири недели по инцидентот и повторно по два месеци.
„Откривме дека симптомите на ПТСН се прилично чести во периодот помеѓу две и четири недели по трауматичниот настан. Овие првични реакции вообичаено се предизвикани од високи нивоа на страв и конфузија за време на траумата“, смета Мејзер-Стедман.
Истражувачите забележале дека повеќето лица природно се опоравувале од трауматичните настани без никаква интервенција од здравствените работници.
„Интересно е што сериозноста на физичките повреди не го предвидува пост-трауматичното стресно нарушување, ниту пак други животни стресови, нивото на социјална поддршка којашто ја имаат лицата или пак себе-обвинувањето. Младите коишто не се опоравија добро и чиишто симптоми навестуваа хроничен ПТСН, дури по два месеци од доживеаната траума, многу повеќе размислуваа негативно за траумата и нивните реакции кога се случила“, објасни Мејзер-Стедман.
Истражувачите откриле дека децата ги сметале своите реакции како знак дека нешто сериозно не е во ред со нив, не им верувале на другите луѓе околу себе и сметале дека не можат да се справат со своите мисли. Во многу случаи, дури, намерните обиди за процесирање на траумата, на пример, преку разговор со пријателите и семејството, всушност биле поврзани со посериозните случаи на пост-трауматично стресно нарушување.
Тие потенцираат дека понекогаш е можно и децата да се заробат во своите мисли и да трошат премногу долго време фокусирајќи се на она што се случило и зошто се случило.
Авторите на студијата заклучуваат дека децата кои побрзо и полесно се опоравувале се чинело дека помалку внимание посветувале на сопствените реакции и биле помалку вознемирени од истите.
