Нови магнетни снимки што визуелно ги претставуваат ефектите на ЛСД врз мозокот
Од халуцинации до губење на лично чувството за себе, ефектите од ЛСД се одамна познати. Халуциногената дрога ЛСД, ја пронашол швајцарскиот научник Алберт Хофман во 1938 година, од ерготамин кој се добива од вид на габи кои ги има на житни култури. На почеток се користела како терапевтски лек, но заради зголемената употреба надвор од медицински цели, во 1967 година е прогласена за илегална дрога. Оттогаш, ефектите од ЛСД не биле дополнително обработени со помош на нови техники на снимање на мозокот, сè до неодамнешното истражување, кое благодарение на современата технологија, објаснува што точно му се случува на мозокот под дејство на ЛСД.
Во врска со делувањето на ЛСД, познато е дека кога мозокот халуцинира, инхибирањето на серотонинот во длабоките мозочни структури, доведува до состојба на визуелни и акустични халуцинации. Она што не е познато, е начинот, односно како делува и кои мозочни врски се активираат. На овие прашања, одговори тимот на научници од Кралскиот колеџ во Лондон, кои што спроведоа истражување врз 20 здрави волонтери. Волонтерите, во името на науката, се согласиле еден ден да примат 0,075 милиграми ЛСД, а другиот ден плацебо. Нивната мозочна активност била набљудувана и биле направени магнетни снимки.
Со користење на три различни техники на снимање на мозокот, научниците го мереле протокот на крв во мозокот, функционалните врски во и помеѓу мозочните врски, како и следење на мозочните бранови на волонтерите.
Во нормални услови, информациите од очите се обработуваат во задниот дел на мозокот, наречен визуелен кортекс. Кога волонтерите биде под дејство на ЛСД, многу додатни мозочни делови се вклучиле во визуелната обработка, а не само визуелниот кортекс, или како што истакнува д-р Робин Кархарт-Харис, предводникот на истражувањето, волонтерите „гледале со затворени очи“, односно гледале нешта од нивната имагинација.
Резултатите покажале дека двете компоненти на мозокот кои што нормално остваруваат силна комуникација, во случај на ЛСД, не се поврзуваат. Додека ЛСД ја намалува стабилноста и поврзаноста на добро познатите мозочни врски, во исто време ја зголемува поврзаноста помеѓу други мозочни делови кои што најчесто не се поврзуваат. Со истражувањето се идентификувале мозочните процеси, а во исто време се одреди и невробиолошката основа на она што се нарекува его или самосвест.
Доколку, условно кажано, се изгуби егото, тогаш се губи и чувството за индивидуалност и идентитет. Ова објаснува зошто ЛСД се поврзува со нереални претстави и чувството на „едно“ со Универзумот.
Исто така, истражувачите дознаа дека ефектите од ЛСД се слични со ефектите од други халуциногени дроги како псилоцибни печурки (познати како магични печурки) и ајахуаша (комбинација од билки кои што предизвикуваат халуцинации). Сите сознанија од ова истражување, како и од идните студии поврзани на оваа проблематика, се планира да се искористат за развивање на поефективни терапевтски пристапи за лечење на депресија, истакнуваат истражувачите.
