Спонтано губење на бременоста

Споделете со пријателите!

Подобрa дијагностика и третман во рана фаза е од витално значење

„Спонтано губење на бременоста“ се повеќе се употребува како термин за да се избегне терминот „абортус“.

Смртта на плодот и раното породување се класифицирани на следниов начин:

Абортус: Смрт на фетусот или премин на делови од плодот пред 20^та недела од гестацијата;
Мртвородено: Смрт на плодот > 20^та гестациска недела;
Предвремено породување: Жив фетус помеѓу 20 и 36^та гестациска недела / 6 дена.

Инциденца

„Спонтан абортус или состојба на губење на бременоста без интервенција пред 20та гестациска недела.“

Многу бремености исто така, се губат спонтано пред жената да дознае дека е бремена. Околу 20% од бремените жени ќе искусат крварење во својата 20та гестациска недела, а приближно една половина од овие бремености ќе завршат со спонтан абортус. Меѓутоа, кога жените биле следени и со сериски човечки хорионски гонадотропин (hCG), се покажало дека вистинската стапка на спонтан абортус изнесува 31%.

Абортусите може да се класифицираат на следниов начин:

Ран или доцен абортус-ран се смета до 12^та гестациска недела, а доцен помеѓу 12^та и 22^та гестациска недела;
Почетен абортус (Abortus incipiens) – појава на вагинално крварење со различен интензитет, при ран третман голема е веројатноста да се роди здраво новороденче;
Започнат абортус – појава на јаки крварења и болки, не значи дека ова ќе доведе до појава на абортус, а доколку се докаже клинички жив плод, постои веројатност да се роди здраво новороденче;
Загрозен или неизбежен (Abortus imminens) – јаки болки и крварење, се проверува дали плодот или делови од плодот се одлепени од матката и се наоѓаат во цервикалниот канал (устије) или надвор од него;
Нецелосен или целосен (Abortus incompletus/Abortus completus) – целиот плод или делови од него се исфрлени надвор;
Рекурентен (Abortus habitalis) – повторната загуба на бременост со 2 до 3 последователни спонтани абортуси. Одредувањето на причината може да бара обемна проценка на двајцата родители;
Пропуштен (Missed) – фетусот не бил формиран или е мртов, но плацентата и остатоците од плодот се внатре во матката;
Септички-присутна е некоја инфекција на плацента, плод или на продуктите од плодот);

Фактори на ризик

Напредната возраст > 35;
Хромозомски абнормалности;
Прекумерна употреба на алкохол;
Прекумерна употреба на кофеин;
Пушење цигари;
Употреба на кокаин;
Стресни ситуации;
Слабо контролирани хронични болести на мајката (на пр. дијабетес, хипертензија, нарушувања на тироидната жлезда, автоимуни заболувања);
Употреба на интраутерина направа (спирала);
Мајчински инфекции: бактериска вагиноза; микоплазмоза, херпес симплекс вирус, токсоплазмоза, листериоза, кламидија, ХИВ, сифилис, парвовирус Б19, маларија, гонореја, рубеола, цитомегаловирус;
Лекови: мизопростол (Цитотек), ретиноиди, метотрексат, нестероидни антиинфламаторни лекови;
Повеќе претходни спонтани абортуси;
Присутни миоми;

Подобрувањето на дијагностицирањето и третманот во рана фаза е од витално значење, со цел да се намали инциденцата и да се избегне непотребниот смртен исход на плодот.

Дијагноза

spontano-gubenje-na-bremenosta_image1 При секој изостанок на менструација, неопходен е гинеколошки преглед. Доколку се утврди бременост, потребно е таа да биде редовно контролирана, особено доколку постојат некои од горенаведените ризик фактори. Особено е важна редовната контрола и да се констатира дали бременоста е интраутерина или се работи за ектопична бременост (вонматерична односно бременост надвор од матката). Доколку почувствувате било каква промена во тек на вашата бременост, дотогаш непозната, неопходно е да се консултирате со вашиот гинеколог. Многу е важно навремено да се констатираат симптомите поврзани со оваа состојба бидејќи многу често знаат да бидат многу тивки и да наликуваат на вообичаени тегоби. Само така ќе може навремено да се третира и да се спречи можната појава на абортус.

Најчесто присутен симптом е крварењето, кое често може да биде пропратено со исфрлање парчиња или цел ембрион од матката, утерини контракции (контракции на матката) кои предизвикуваат болки во долниот дел на стомакот, истекување на плодова вода итн. Крварењето во првиот триместар кај бремена жена има голема диференцијална дијагноза и треба точно да се процени преку добро земена гинеколошка историја и добар физикален преглед, лабораториски тестови и квантитативно испитување на серумскиот hCG (главен маркер во крвта за детектирање на бременост). Исто така, треба да се земат предвид тестирањето за гонореја и кламидија (сексуално преносливи болести).

Ултрасонографијата (ЕХО) е клучна за идентификување на статусот на бременоста и потврдување дали бременоста е интраутерина, односно дали плодот се наоѓа во матката.

Трансвагинална и трансабдоминална ултрасонографија

Кога со помош на трансвагинална ултрасонографија ќе се открие празна матка, а квантитативното ниво на серумска hCG ќе биде поголемо од 1.800 mIU на mL (1.800 IU на L), треба да се земе во предвид ектопична бременост. Кога се изведува трансбадоминална ултрасонографија, отсуството на плод во матката треба да покрене сомнеж за ектопична бременост ако квантитативните нивоа на hCG се поголеми од 3.500 mIU на mL (3.500 IU на L). Празна матка откриена на ултразвучен преглед може да сигнализира завршен спонтан абортус, но дијагнозата не е конечна се додека не се исклучи ектопична бременост. Доколку ултразвучен преглед открие интраутерина бременост, наод за ектопична бременост има многу мала веројатност, иако е можна и хетеротропна бременост (т.е. истовремена интраутерина и ектопична бременост) Ризикот за спонтан абортус се намалува од 50 на 3 проценти кога фетални срцеви контракции се идентификуваат на ултразвучно испитување. Пропуштениот (missed) абортус е суспектен ако матката не се зголемува постепено или кога квантитативниот бета-hCG е низок и не одговара на очекуваната гестациската возраст и нема да се удвои во рок од 48 до 72 часа.

Трансвагинална ултрасонографија треба да се изврши бидејќи е исклучително сигурна метода за пронаоѓање на делови од плодот, со чувствителност од 90 до 100% и специфичност од 80 до 92%.

Третман

Опсервација (набљудување) кога станува збор за загрозен абортус;
Евакуација од матката за неизбежни, нецелосни, целосни или пропуштени абортуси;
Емоционална поддршка.

Прочитајте: Дали знаете што е Моцарт ефект?

„Евакуација на матката или киретажа е инструментално отрстранување на сите остатоци од плодот во матката.“

За ран и веќе започнат абортус потребно е целосно мирување и терапија со гестагени препарати за спречување на предвремените контракции на матката. За загрозениот абортус, третманот е опсервација. За неизбежен, нецелосен или промашен (missed) абортус, третманот е евакуација oд матката или чекање за спонтано поминување на деловите од плодот низ цервикалниот канал. Евакуација обично значи киретажа (инструментално отрстранување на сите остатоци од плодот во матката) <12 недели, дилатација (проширување) на грлото на матката и евакуација на 12 до 23 недела или медицинска индукција на > 16 до 23 недела (со осмотски разредувач на грлото на матката ‘на пр. мизопростол или мифепристон’). Колку подоцна се евакуира од матката, толку е поголема веројатноста за појава на плацентарно крварење, перфорација на матката поради долгите коски на фетусот и потешкотии во дилатација на грлото на матката. Евакуација од матката може да се направи и ако се појави крварење и/или ако други знаци укажуваат дека можеби се задржале некои делови од плодот или плацентата. Некои жени можеби веќе завршиле спонтан абортус до моментот кога тие се донесени за клиничка проценка. Ако ултразвучниот преглед покажува празна матка и проценката потврдува физичко присуство на делови од плодот, не е потребно дополнително дејство; во овие случаи, пациентките имаат завршен спонтан абортус. Ако деловите од плодот не се физички потврдени кога матката е празна, мора да се исклучи ектопична бременост. Хируршка евакуација на матката се препорачувала во минатото заради ризик од инфекција и ризик од појава на нарушувања на коагулацијата кои се резултат на задржани делови од плодот. Денес дилатацијата и киретажата претставуваат најтрадиционалниот третман за спонтан абортус; рачна вакуумска аспирација претставува уште една опција. Хируршка евакуација на матката (хистеректомија) е третман на избор само кога пациентката е нестабилна поради тешко крварење или има докази за септички абортус.

Треба да се земат предвид преференциите на пациентите при избор на третман за спонтан абортус. Лекарите треба да разговараат за достапните опции и доказите за да ја поддржат секоја можна опција во договор со пациентката. Постојат докази кои сугерираат дека жените на кои им е дадена можност да изберат опција за можен третман имаат подобро последователно ментално здравје од жените на кои не им е дозволено да ја изберат својата терапија. Кога на пациентите им е дозволено да ја изберат својата терапија, 38 до 75 проценти избираат очекуван третман.

Психолошки пристап

„Жените кои имале спонтан абортус, се посклони и честопати се борат со вина за она што можеле да го направат за да ја спречат загубата, бидејќи најчесто се обвинуваат себеси.“

По абортусот, голема е веројатноста родителите да имаат чувство на вина и тие обично поминуваат низ процес на тага и имаат симптоми на вознемиреност и депресија. Во принцип, жените кои имаат спонтан абортус, се посклони и честопати се борат со вина за она што можеле да го направат за да ја спречат загубата, бидејќи најчесто се обвинуваат себеси. Од лекарот се бара точно и прецизно да им објасни дека причината е најмалку во нив, дека е потребно да се справат со проблемот на вина и да пробаат во иднина да ги избегнат сите загрижености што можат да го „предизвикаат“ спонтаниот абортус. Жената и нејзиниот партнер поминуваат низ различни фази на тага. Тие исто така, треба да бидат свесни дека пријателите и членовите на семејството може да не ја препознаат големината на нивната загуба, бидејќи ќе сакаат да ја избегнуваат таа болна тема. Можеби ќе дадат коментари со добра смисла бидејќи ќе се обидуваат да го минимизираат настанот. Официјалното советување од страна на психолог ретко се ординира, но дефинитивно треба да се стави на располагање.

Резиме

Спонтано губење на бременоста е неиндуцирана ембрионална или фетална смрт, се дефинира како, што може да биде исход на 20 проценти од препознаените бремености. Тој може да се подели на почетен, ран, загрозен абортус, неизбежен абортус, нецелосен абортус, целосен абортус, пропуштен абортус, септички абортус, и хабитуелен спонтан абортус. Ултрасонографијата (Ехо) е корисна метода во дијагностицирањето на спонтаниот абортус, но може да биде потребно и друго испитување, доколку со ехото не може да се исклучи ектопична бременост. Хромозомските абнормалности се предизвикувачки приближно на 50% од спонтаните абортуси; повеќе фактори исто така може да играат улога. Кога на пациентите им е дозволено да избираат помеѓу опциите за третман, голем процент од нив ќе го направи очекуваниот избор. Очекуваното управување со пропуштен спонтан абортус има променливи стапки на успех, но медицинската терапија со интравагинален мизопростол има стапка на успех од 80%. Лекарите треба да бидат свесни за психолошките проблеми со кои се соочуваат пациентите и нивните партнери по завршувањето на спонтаниот абортус. Жените се изложени на зголемен ризик од значителна депресија и вознемиреност до една година по спонтаниот абортус. Треба да се обезбеди советување за решавање на чувството на вина, процесот на тага и како тие да се справат со своите пријатели и своето семејство.