Најново истражување открива на кој начин фотографирањето влијае врз доживувањето на одредена случка
„Денес сè постои за да заврши во фотографија“, е мисла на Сузан Сонтаг, која совршено го опишува духот на времето во кое живееме. Фотографијата го задржува моментот и сегашниот миг, кој после фотографирањето веќе не постои. Скоро секој современ човек поседува мобилен телефон со вградена камера, па луѓето фотографираат повеќе од секогаш. Ако порано фотографирањето беше посебен и свечен чин, денес тоа е секојдневие.
Искуствата и доживувањата многу придонесуваат за чувството на исполнетост, среќа и добросостојба, така што, многу е важно да се разберат факторите кои што придонесуваат за зголемување или намалување на задоволството при доживувањето на тие искуства. Еден од тие фактори е фотографирањето. Ова, исто така, ја објаснува изразената потреба од фотографирање.
Прашањето кое што се поставува, е дали одлуката да се фотографира моментот што се доживува и гледа, го подобрува или го влошува доживувањето?
Чинот на фотографирање делумно го одзема вниманието, и според тоа можеби би претпоставиле дека фотографирањето оневозможува целосно доживување и уживање во моментот, но новото истражување сепак открива нешто друго. Имено, тоа открива дека повеќето луѓе се чувствуваат поангажирани во активноста што ја прават, кога е вклучено фотографирање.
Истражувањето спроведено од професори од повеќе универзитети („Јеил“, Универзитетот во Пенсилванија и Универзитетот во Јужна Калифорнија) , вклучувало над 2 000 учесници поделени во две групи, од кои едните смееле да фотографираат, другите не. Истражувачите спровеле девет различни експерименти со мноштво активности како возење со автобус, виртуелно сафари, изложба во музеј итн. На крајот од патувањата, односно активностите, учесниците требало да пополнат анкета направена да го одреди степенот на уживање и вклученоста, односно ангажирањето во активноста.
Сумирано од сите експерименти, истражувачите заклучиле дека во повеќето случаи фотографирањето помогнало за поголемо ангажирање, кое одиграло клучна улога во вкупното ниво на уживање. Оние што имале апарат повеќе време поминувале во испитување на објектите што ги гледаат, и со тоа повеќе уживале во моментот.
Но овој заклучок не важи за сите видови на активности. Имено, фотографирањето не го зголемило уживањето во активности кои што барале активно учество, како занимавање со нешто што треба да се изработи.
Фотографирањето претставува интегрален дел од нашите животи бидејќи скоро секој поседува мал апарат во својот телефон, но посуштински гледано, можеби основата на честото фотографирање е несигурноста. Доколку не се види или не се покаже што сме правеле, како да не постои. Во ваквото поимање, односно сфаќање на навиката на фотографирање, големо значење имаат социјалните мрежи кои ретко кога го прикажуваат едноставното секојдневие, туку ја прикажуваат најдобрата, најчесто нереална слика.
