Дали во иднина би можеле да изградиме имунитет за Ковид-19?
Коронавирусите се вируси од потсемејството Orthocoronavirinae, семејство Coronaviridae и род Nidovirales. Тие се создадени во еден синџир, со позитивно насочен РНК геном и спирално симетричен нуклеокапсид. Големината на геномот е измеѓу 26 и 32 килобази – најголема меѓу РНК вирусите. Токму поради тоа што е РНК вирус, е подложен на релативно честа и брза мутација.
Поради способноста за мутација, дали во иднина би можеле да изградиме имунитет за Ковид-19? Kолку долго тој имунитет ќе може да ни трае? Многу научници бараат одговори на овие прашања.
Здравствените експерти го прифаќаат имунитетот како потенцијално решение за пандемијата. Каj пациенти кои го прележале вирусот се најдени антитела, но сеуште не постојат долгорочни податоци. Присуството на антитела на вирусот SARS-CoV-2 може да обезбеди одредена заштита, но на научниците им требаат повеќе податоци. Неколку амбициозни истражувања за тестирање на овие антитела сега се присутни ширум целиот свет.
Со некои патогени микроорганизми, како што е вирусот варичела-зостер (предизвикувачот на сипаница), инфекцијата дава приближно универзален, долготраен отпор. Природната инфекција со Clostridium tetani, бактеријата што предизвикува тетанус, од друга страна, не нуди никаква заштита – па дури и луѓето што се вакцинираат за тоа бараат редовни вакцинации. Спротивно на тоа, лицата заразени со ХИВ често имаат големи количини на антитела кои не прават ништо за да ја спречат или исчистат болеста. Стекнатиот имунитет кон сезонските вируси (како оние што предизвикуваат настинка и грип), на пример, започнува да опаѓа неколку недели по инфекцијата. Во рок од една година, некои луѓе се веќе подложни на реинфекција. Но, студиите за SARS-CoV – вирусот што предизвикува силен акутен респираторен синдром, или САРС, којшто има голем процент заеднички генетски материјал со SARS-CoV-2 имаат добра прогноза. Тестирањето на антителата покажува пикови на имунитетот на SARS-CoV по четири месеци и нуди заштита од околу две до три години. Овој период претставува „прилично добра временска линија за размислување за вакцини и терапевтици“ за СOVID-19.
Клучното прашање се чини е дали SARS-CoV-2, коронавирусот што предизвикува COVID-19, ќе мутира со тек на време?
Ова е тешко предвидување. Но, тоа што досега не мутирал вирусот, значи дека антителата што се бореле против инфекцијата за прв пат, веројатно сè уште ќе можат да го препознаат и да се борат со вирусот ако повторно настане експозиција. Тестовите за присуство на антитела може да бидат клучот за враќање на нашите животи и економии. За разлика од дијагностичките тестови, кои се користат за потврдување на присуството или количината на даден вирус, тестовите за присуство на антитела помагаат да се утврди дали некој претходно бил заразен – дури и ако тоа лице никогаш не покажало симптоми. Распространетата употреба на вакви анализи може да им даде на научниците поголем увид во тоа колку е смртоносен вирусот и колку е широко распространет во целата популација.
Дури и ако антителата се присутни во телото, сепак, сè уште не е сигурно дека тие ќе спречат идна инфекција. Она што го сакаме да постигнеме, се присуство на неутрализирачки антитела. Тие антитела претставуваат протеини кои ја намалуваат и спречуваат инфекцијата со врзување на оној дел од вирусот којшто се поврзува за клетката домаќин. Тие се релативно лесни за откривање и многу е полесно и за развивачите на вакцини истите да ги генерираат. Спротивно на тоа, не-неутрализирачките антитела препознаваат делови од патогенот, но тие не се врзуваат ефикасно и затоа не го спречуваат целосно нападот на клетките.
Ако луѓето природно прават неутрализирачки антитела (против SARS-CoV-2), тогаш сè што треба да направиме е да дознаеме кои се врзуваат за вирусот. За , таа целна страница најверојатно е на таканаречениот домен за врзување на рецептори на неговиот гликопротеин – протеин кој е прикачен на шеќер што вирусот го користи за да успешно да навлезе во клетките.
Во моментот, ова место претставува најголем можен предизвик на човештвото.
