Лоша шега или знак за мозочно нарушување
Вашата смисла за хумор зборува многу за вас, хуморот ве открива какви сте. Буквално. Иако дали е нешто смешно или не, донекаде е субјективно доживување, сепак постојат неколку објективни и медицински потврдени факти што можат да се заклучат како размислувате и дали можеби имате некое ментално нарушување. Одделувањето на настаните на смешни и не-смешни ситуации, зависи од повеќе фактори.
„Хуморот е многу комплициран психолошки одговор; тој е повеќеслоен“, истакнува психологот Барни Беинс – Barney Beins, PhD
Доколку не можете да престанете да користите игри на зборови во кои шегата се состои во повеќезначноста на зборот/изразот, до степен кога само вам ви е смешно, а на оние околу вас им е досадно, тогаш имате проблем. Ако сте љубители на ваков хумор, голема е веројатноста дека сте некој кој постојано пишува коментари под Youtube видеа, или имате лоша смисла за хумор или пак, патите од синдромот Witzelsucht.
Ваквиот хумор е симптом на повреда на десниот фронтален лобус, што може да биде предизвикан од траума на мозокот или мозочен удар, тумор, инфекција или дегенеративни болести. “Пациентите кои имаат болест на левиот фронтален лобус често се тажни, нервозни и депресивни”, објаснува д-р Кенет Хејлмен, – Dr. Kenneth Heilman, невролог на Универзитетот во Флорида, на Колеџот за медицина во Гејнисвил, Флорида.
“За разлика од нив… пациенти со болест на десна хемисфера често делуваат индиферентно или еуфорично и имаат несоодветна смисла за хумор.” Забележани се многу случаи со синдромот Witzelsucht. Во извештаите се забележува дека одредени пациенти со оваа дијагноза, престануваат да водат грижа за личната хигиена, а некои од нив ни самите не ги сфаќаат шегите што ги кажуваат.
Оваа состојба, доколку е можна лекарска интервенција, се третира со причинските заболувања коишто довеле до овој синдром. Некои лекари препишуваат лекови-стабилизатори на расположение, а најчесто се трудат да употребуваат стратегии за однесување (бихејвиорални стратегии) за намалување на поривот за несоодветно шегување.
Во денешното модерно општество, сарказмот претставува втор јазик на користење за многумина. Според истражувачите од Универзитетот во Сан Франциско, непрепознавањето на сарказмот може да биде знак на ран стадиум на деменција, но и други невролошки состојби како: аутизам, повреди на главата, мозочни тумори, шизофренија. Едноставно кажано, ако сериозно и буквално ги сфаќате популарните сатирични („кромид“) вести, може да станува збор за посериозна болест.
Психолозите забележале дека зависниците од работа, популарно наречени „воркохоличари“, постепено ја губат способноста, односно смислата за хумор.
Нивната смисла за хумор полека стагнира или се претвора во црн хумор. Во последните стадиуми на оваа зависност, тие сосем ја губат способноста да почувствуваат било каква радост и сè се сведува на победување.
На крај, постојат и луѓе коишто се смеат на болката на други луѓе. На прв поглед, ова звучи застрашувачки, но всушност станува збор за нешто друго, што не е нарушување, туку одбранбен механизам, односно однесување.
Во 1961 година, психолог од Универзитетот „Јеил“, Стенли Милграм, Stanley Milgram ги убедил учесниците во едно истражување да нанесуваат серија на електрошокови врз субјектите за тестирање. Секојпат кога овие учесници требало да го притиснат копчето кое треба да нанесе болка, повеќето од нив започнувале да се смеат. Врз основа на ова навидум бизарно однесување, Милграм заклучил дека смеењето не е производ на концептот на повредување на луѓе, туку потсвесен обид за да се убедат самите себеси дека сè е во ред или ќе биде во ред, во ситуации кога всушност не е.
