Ние луѓето сме територијални животни. Важно е да се знае кое е нашето место, каде спиеме, каде се безбедни нашите работи, каде можеме да се скриеме кога сме уморни од дружење. Карантинот создава нарушени односи имено заради комплетна промена на стилот на живот
Беше предизвик да се гледаат расправиите и реакциите на учесниците на Големиот брат. Колку брзо се вознемируваа и започнуваа да се расправаат за мали нешта!
Неочекувано, но сега сите се најдовме во иста позиција – карантин, ограничена дома со најблиските, во тесно. И, иако се сакаме едни со други, конфликтите започнаа во нас и помеѓу нас. Ние луѓето сме територијални животни. Важно е да се знае кое е нашето место, каде спиеме, каде се безбедни нашите работи, каде можеме да се скриеме кога сме уморни од дружење. Нашето трпение кон другите има свои граници, и нивното одржување е во основата на нормалениот соживот. Пред овој момент, кога се преминуваа овие граници, секогаш можевме да ја напуштиме куќата. Да одиме на прошетка, да спортуваме, на гости. Многумина што го толерираат своето семејство само во мали дози, би можеле да работат онолку колку што ќе посакаа. Децата одеа во градинки, на училиште, кај бабите и дедовците, пријателите и сите можевме да се радуваме на постојаното нивно враќање, при што се носеше свеж хаос и тишина. Сега, овие начини на ослободување од напнатоста исчезнаа, а на нив им се додаде вознемиреноста за иднината.
Нормално е да се биде нервозен. Карантинот јасно стави до знаење дека повеќето домови не се за живеење, туку само за спиење. Во текот на денот, тешко е секој да има доволно простор да направи што сака, без да се меша во другите. Неизбежно, некој влегува во собата и прекинува важен разговор, спречувајќи нè да се концентрираме на работа, студија, компјутерска забава. Бучавата од другите простории е исто така непријатна. Целата оваа раздразливост се акумулира и избувнува во форма на скандали, злоупотреба на алкохол, дури и семејно насилство. Границите на она што го толерираме и поднесуваме се различни. Тие се физички – врз основа на тоа дали сакаме да бидеме допрени и како; дали сакаме сексуален однос и колку. Нашите просторни граници одредуваат колку е прифатливо да пристапи некој кон нас, која е нашата просторија, кој е нашиот кревет – кои се териториите што ги сметаме за свои. Правните граници вклучуваат работи што се наши, над кои имаме права. Психолошките граници се емоции, чувства, мисли, вредности, наши верувања со кои не дозволуваме другите да си поигруваат. Нашите временски ограничувања го опфаќаат темпото со кое дејствуваме, времето што треба да го посветиме за да научиме или осознаеме нешто. Колку е потесен просторот, толку е полесно да се пробијат сите овие граници затоа што не може да се дистанцираме од сторителот. И додека карантинот не спасува од секојдневниот стрес кој претходно се натрупуваше од јавниот превоз и преполните улици, тој го стави фокусот на интеракциите во домот. И бидејќи нема каде да бега, треба да најдеме начини како да се справиме со ситуацијата.
Што може да ни помогне?
Прво, и најважно што треба да прифатиме, е дека секој има граници на толеранција кои не се фиксни, туку се менуваат според состојбата на околината и состојбата на лицето. Понекогаш сме уморни и вознемирени и трпеливоста нагло се намалува. Понекогаш сме болни а понекогаш се уморуваме да сме смирени и едноставно ни доаѓа да лудуваме и да се дружиме. Она што може да ни помогне е да прифатиме дека имаме право да ги менуваме границите и да не се обидуваме да бидеме совршени или да се чувствуваме виновни што денес помалку толерираме од некој друг пат.
Второ, другите нема да знаат какви се нашите граници, освен ако самите не ги кажеме. Ако мислиме дека треба да го сфатат тоа сами, обично се кажува кога реченицата гласи: „Тргнете се, луѓе, аман од вас“ Кога ќе прифатиме дека другите не се должни да ни го читаат умот, ќе можеме да го кажеме тоа на поинаков и по љубезен начин како „Драги мои, во моментов имам потреба да останам сам. Не ме вознемирувајте половина час!“ или слично, „Мамо, ова е мојата работа. Не влегувај во собата додека сум на час! “. Сè што треба да направиме е да го слушнеме и она што другите ни го кажуваат.
Трето – да разговараме за нашите потреби со другите членови на семејството и да размислиме за начини како да ги исполниме – „Сине, знам дека сакаш да слушаш музика, но јас сакам да биде тивка“. Што да правиме? Што да направиме, ќе ставиш ли слушалки? Или – „Сите ние сакаме да поминеме некое време сами, но куќата може да е мала и да нема доволно простории за секого. Ајде да направиме распоред за тоа кој кога може да седи сам во спалната соба“. Или – „Знам дека веќе сте нервозни и ви се трча“. Ок, можете да се борите со перници, но прво да ги тргнете сите мали, кршливи предмети!
Четврто и многу важно – распределете ги должностите за домаќинството на сите дома. Дозволете им на сите да имаат неколку секојдневни задачи за да придонесат за останатите, како и да го спасат од нервозата оној што мисли дека прави сè, а другите се одмараат, како и тврдењата за тоа. Имајќи простор и време да го направиме она што го сакаме, можноста да се регулира фреквенцијата и блискоста на исполнување на другите се важни човечки потреби. Тие во моментов се повредени. Треба да преговараме за нашата територија и да ја браниме од нашите најблиски. Добро е да погледнете сериозно на проблемот и да започнете со организирање од сега па натаму.
