Ефектот на странски акцент [ВИДЕО]

Приказните што луѓето треба да ги раскажат

Тоа е една толку ретка и невообичаена состојба што невролозите не веруваат дека ова е вистинска состојба. Напротив, голем број други загадочни студии на слични вакви случаи секојдневно се објавуваат во медицинската литература.

Една ноќ, Маерс. М, девојка од Аризона со историја на мигренозни атаки, бидејќи имала огромна главоболка отишла да спие. Кога се разбудила, нејзиниот говор звучел како британски акцент, и покрај тоа што никогаш не го напуштила САД. Маерс страда од ретка медицинска состојба наречена синдром на странски акцент (FAS) во која пациентите развиваат странски акцент, без потреба да го поминат времето во странство.

Ова не беше првпат Мајерс, да зборува на странски акцент. Таа имала две претходни борби со ова нарушување, еднаш зборувајќи со австралиски акцент, а другиот со ирски акцент. Секојпат ефектите траеле само околу две недели пред да исчезнат, но нејзиниот британски акцент сега веќе е заглавен околу две години.

Маерс е еден од околу 100^те луѓе ширум светот на кои им е дијагностициран Синдром на странски акцент (FAS), состојба во која луѓето спонтано зборуваат не-мајчин акцент.

Како што сугерира името, синдромот на странски акцент FAS е нарушување на говорот што го прави звукот на пациентот да звучи како акцент од друга земја, според Универзитетот во Далас, Тексас.

Синдромот на странски акцент (FAS) е нарушување на говорот што предизвикува ненадејна промена на говорот, така што мајчиниот јазик е перцепиран да се зборува со “странски” акцент. ФАС најчесто е предизвикан од оштетување на мозокот предизвикан од мозочен удар или од трауматска повреда на мозокот. Пријавени се и други причини, вклучувајќи мултиплекс склероза и други пореметувања, а во некои случаи не е идентификувана јасна причина. Говорот може да биде променет за сметка на времето, интонацијата и јазикот, така што звучи како странски. ФАС е документиран во случаи ширум светот, вклучувајќи ги акцентните промени од јапонски на корејски, британски англиски на француски, американски англиски на британски англиски и шпански на унгарски јазик.

Првиот случај на тогашниот неименуван синдром бил објавен во 1907 година кога еден човек роден во Париз, откако доживеал крварење во мозокот, се разбудил да зборува со алзазиски акцент. За време на Втората светска војна, познатиот норвешки невролог Георг Херман Монрад-Крон ја составил првата опсежна студија на случај на синдромот кај една норвешка жена по име Астрид Л., која откако била погодена во глава со шрапнел, зборувала со изразен германски звучен акцент. Мондад-Крон го нарекол нарушување на говорот диспросодија: нејзиниот избор на зборови и изградба на реченица, па дури и нејзината способност за пеење, биле нормални, но нејзината интонација и изговор се промени.

Што навистина се случува?

Додека научниците не се сигурни зошто одредени повреди на мозокот или психијатриски проблеми предизвикуваат FAS, тие веруваат дека луѓето со FAS всушност не зборуваат со странски акцент. Наместо тоа, нивните невролошки оштетувања ја нарушуваат нивната способност да направат суптилни мускулни движења во вилицата, јазикот, усните и гркланот, што резултира со изговор кој го имитира звукот со друг препознатлив акцент.

„Самогласките се особено подложни на промени: Која самогласка е нагласена, зависи од положбата на јазикот во устата“, пишува Линдзи Никелс, професор по когнитивна наука на австралискиот универзитет Маккури. Може да има премногу или премалку мускулни тензии и затоа тие можат да ја премалат или претераат нивната цел. Ова резултира со различен звук на самогласките, а дури понекогаш тие можат да звучат како поинаков акцент.

Денес, едно од најважните прашања за невролозите е разбирањето на тоа како мозокот се опоравува после повреда. За таа цел, Милер и Рајалс, истакнати британски невролози пишуваат дека „FAS нуди фасцинантен и потенцијално плоден форум за добивање поголем увид во разбирањето на човечкиот мозок и говорните процеси кои го дефинираат нашиот вид“. Според Милер и Рајалс, неколку студии беа објавени за терапевтскиот одговор во лекувањето на FAS, и не постои вистински доказ дека говорната терапија прави разлика за луѓето кои го имаат овој синдром. Потребни се повеќе истражувања за да се утврди дали напредните техники како електромагнетна артикулографија – визуелни повратни информации кои покажуваат мали движења на јазикот – би можеле да им помогнат на оние со FAS да го вратат својот оригинален начин на зборување.

Дали FAS може да биде една фаза во мулти-фазата на заздравување од потешко нарушување на говорот?

Додека некои пациенти ги враќаат своите нормални говорни обрасци, или спонтано или како резултат на соодветен третман на другите здравствени проблеми, FAS покажа тешкотија за негова промена во првобитниот облик. Останува да се одговори на прашањето зошто во некои случаи на психолошки индуцираните FAS, и покрај тоа што нема препознатливо оштетување на мозокот, пациентите сепак имаат тенденција да имаат и друго психијатриско нарушување, како биполарно растројство.