Дали досега ви се случило да не знаете како да разговарате со вашето дете во врска со некој трагичен настан?
Во случај на трагедија, како што е природна катастрофа, вооружен напад, тепачка или смрт на блиска личност за родителите може да биде тешко да разговараат со своето дете. Помеѓу честите прашања кои си ги поставуваат тие се: Како да му ја објасниме трагедијата на детето?, Каков ефект ќе има разговорот?, Дали и колку ќе нè разбере?Како да го започнете разговорот и што да направите за да му помогнете на вашето дете да го разбере случувањето на некој немил, трагичен настан?
Одговорите на неколку чести прашања што сигурно сте си ги поставиле може да ви помогнат во справувањето со некои трагични ситуации кои може да создадат немир кај вашето дете.
Дали треба да разговарам со моето дете за трагични настани?
Разговорот со вашето дете за трагедија може да му помогне да разбере што се случило, да се чувствува безбедно и да почне да се справува со трагични настани. Доколку не зборувате со него за настанатиот трагичен настан, постои можност за истиот да чуе на друго место и тоа да му предизвика вознемиреност и страв.
Како да започнам разговор со моето дете за трагедија?
Најдете време да размислите за она што сакате да го кажете. Обидете се да го одберете времето кога вашето дете е расположено за разговор. На пример, доколку некој дел од денот вообичаено го поминувате заедно за да разговарате на различни теми, искористете го мигот да го начнете и овој разговор. Прашајте го вашето дете дали и што знае за трагичниот настан и кои прашања или загрижености може да ги има.
Како да ја објаснам трагедијата на моето дете?
Кажете ја вистината со тоа што ќе се фокусирате на основните работи и ќе избегнувате споделување на непотребни детали. Не шпекулирајте за тоа што може да се случи во иднина. Внимателно слушајте го вашето дете за да препознаете дали има некој страв или заблуда во врска со настанот. Потоа споделете ги сопствените мисли со него и потсетете го дека сте таму во секое време и дека може да ве праша и да се консултира со вас за сè што го интересира или мачи.
Возраста на детето, без сомнение, влијае на тоа како тоа ќе ги обработува информациите за некоја настаната трагедија. Размислете за овие совети:
Деца на предучилишна возраст
Кај децата на предучилишна возраст треба да се внимава на кој начин се зборува. Многу е важно да се зборува бавно и нежно, користејќи зборови коишто детето ги разбира. Преку едноставни примери објаснете му што се случило и како тоа може да влијае.
Деца на училишна возраст
Децата во оваа возрасна група може да имаат повеќе прашања за настанот и за тоа дали се безбедни. Можеби ќе им биде потребна помош да ја одделат фантазијата од реалноста. Одговарајте на нивните прашања и бидете искрени и внимателни како ги споделувате информациите.
Деца на средношколска возраст
Постарите деца ќе имаат информации за трагедијата за кои со сигурност ќе разговараат и со своите соученици. Тие веќе ќе имаат оформено свој цврст став и мислење за причините, како и предлози за тоа како да се спречат идните трагедии и како да им се помогне на засегнатите. Сепак, разговарањето со постарите деца треба да се практикува за да се знае како тие размислуваат и како ги поднесуваат различните трагични настани.
Како може да реагира детето?
По трагичниот настан, децата може да доживеат голем број на емоции, вклучувајќи страв, шок, лутина, вознемиреност и тага. Возраста на детето секогаш влијае на тоа како тоа ќе се справи со стресот од трагедијата. На пример, децата на предучилишна возраст може да имаат проблеми со прилагодување на промени или загуби заради некој трагичен настан. Децата во основно училиште може да имаат кошмари или други проблеми со спиењето. Исто така, одреден период тие може да се плашат да одат на училиште или да имаат проблеми да посветат внимание на училишните обврски. Децата во средно училиште може да негираат дека се вознемирени. Некои деца може да се жалат на физички болки, бидејќи нема да можат да идентификуваат што навистина ги мачи. Овие реакции се нормални, но доколку се забележи дека тие траат повеќе од две до четири недели, можеби ќе треба да му се помогне на детето во справувањето со нив.
