Планирање на постава на
дентални импланти

Поставувањето на дентални импланти е процес кој се планира, за кој постојат современи техники на визуелизација и компјутерски водена имплант инсерција

Целта на успешната имплантна терапија е да се постигне замена на загубените заби со имплантно носено протетичко помагало кое ќе ги репродуцира природните заби по форма и функција. Хируршките водичи биле користени во имплантологијата уште во раните осумдесети години на минатиот век особено при фабрикацијата на субпериосталните дентални имланти. Планирањето на современата имплантно-протетичка терапија ги обединува хируршките, протетичките, естетските и биомеханичките принципи. Најсовремениот начин на планирање го вклучува таканареченото виртуелно планирање на имплантно-протетичката терапија и имплементација на планот за време на имплантолошката интервенција  и за време на реконструктивната фаза. Иновациите во техниките на визуелизација, развојот на компјутерскиот софтвер како и брзата изработка на компјутерски добиените прототипи, овозможија нов пристап во имплантната терапија, (визуелно-базирана имплантна терапија – image-based implant therapy). Визуелно-базираната имплантна терапија се состои од три компоненти и тоа дијагностичка визуелизација на релевантните анатомски структури, апликација на интерактивниот софтвер и трансфер на виртуелниот план на хируршкото поле.

Дијагностичка визуелизација

Евалуацијата на имплантната позиција во однос на соседните анатомски структури е лимитирана кога се работи за дводимензионалната слика која ја дава конвенционалната рентгенграфија (периапикални, панорамски рентгенграфии и латерални цефалограми). Панорамските слики поседуваат сигнификантен степен на дисторзија на сликата. Американската академија за орална и максилофацијална радиологија како и Европската асоцијација за осеоинтеграција ја препорачуваат тродимензионалната рентгенграфија како метод на избор при планирање на имплантно-протетичката терапија.

Првата компјутеркса томографија – CT scan била развиена од страна на  Sir Godfrey Hounsfield во EMI Central Research Laboratories и  од страна  на Allan Cormack во Tufts University, кои работеле независно еден од друг. Сите слики кои се генерирани од компјутерското скенирање можат да се меморираат во Digital Communication in Medicine Format – DICOM. Сите документи подоцна се испраќаат на компанија која изработува стереолитографски модели (сл.1).

Интерактивен софтвер за визуелна манипулација

До сега развиени се голем број на софтверски решенија за потребите на современата имплантна терапија кои дозволуваат манипулација со 3Д сликата и тоа со различни пресеци, се со цел да се трасира патот на мандибуларниот канал или локацијата на менталниот форамен, потоа може да се сегментираат различни анатомски структури (максила, маскиларен синус, мандибула), дигитално да се додадат објекти како на пример импланти или абатмени и сл. (сл.2).

Трансфер на виртуелниот план на хируршкото поле

Генерално постојат три методи на трансфер на 3Д планот и тоа користењето на стереолитографски модели, потоа интраоперативната навигација и  користењето на роботи. Последните две технологии се користат во неурохирургијата и ортопедијата. Стереолитографијата е метода на брзо создавање на прототип или физички модел на виртуелната слика која претставува реплика на анатомијата на пациентот при што асистира во коректната и прецизна ориентација на имплантната остеотомија. Стереолитографските 3Д модели заедно со комјутеризираната томографија ја прават оралната имплантологија попредвидлива. Истовремено овозможуваат користење на минимално инвазивни хируршки процедури без креирање на мукопериостално ламбо – flapless surgery и без интраоперативни и постоперативни компликации како што се дискомфортот и инфламацијата (сл.3).