Оние кои што патат од постојана вознемиреност имаат предност кога станува збор за соочување со опасност, открива новото истражување
Состојбата на вознемиреност вклучува претерани и нереални грижи околу секојдневните настани и може да го наруши нормалното функционирање како и да влоши односите со околината. Една нова студија ги истражува можните предности на вознемиреноста преку испитување на мозокот.
Истражувањето спроведено од Францускиот Институт за здравје и медицинско истражување – French Institute of Health and Medical Research (INSERM), откри дека човековиот мозок е способен за препознавање на социјални закани во специфични делови на мозокот и тоа препознавање го прави автоматски и брзо. Доколку претходно се веруваше дека вознемиреноста значи преголема чувствителност кон заканувачки сигнали, истражувачите во оваа студија тврдат дека всушност вознемиреноста може да биде и полезна.
Треба да се напомене дека вознемиреноста е неразделен дел од современото брзо живеење, и состојбата на вознемиреност денес значи дека си жив. Сепак, доколку оваа состојба се манифестира постојано и непрекинато во период од шест месеци, се смета за проблем кој треба да се препознае и навремено да се третира со соодветна терапија. Ова истражување се однесува за она вознемирување кое не подразбира клиничка вознемиреност, туку повремена и секојдневна вознемиреност кон која сме сите склони, повеќе или помалку.
Истражувачите објаснуваат дека вознемирените луѓе ги обработуваат заканите преку оние делови на мозокот кои што се задолжени за акција, додека опуштените луѓе ги процесираат заканите преку сензорни информации, одговорни за препознавање на лица.
Тоа значи дека вознемирените луѓе побрзо и поефективно препознаваат и реагираат доколку насетат опасност. Експертите исто така додаваат дека причината зошто толку брзо реагираме на страв или лутина, се крие во нашата адаптаптација за преживување, преземање на брза реакција со цел да се заштитиме и да избегнеме опасност. Состојбата на вознемиреност претпоставува страв и оттаму се јавува брзото дејствување во случај на опасност.
Она што е ново во ова откритие, е тоа дека вознемиреноста не само што претпоставува подобрени мозочни функции при соочување со опасност, туку и податокот дека вознемиреноста го менува невралното „кодирање“ на закани од сензорните информации кон моторните, кои што предизвикуваат дејство.
