Докажано е дека андрогените хормони имаат свое влијание врз развојот на БХП, но сѐ уште не може да се потврди зошто кај некои мажи истите овие андрогени хормони ќе предизвикаат БХП, а кај други не.
Бенигната хиперплазија на простата (БХП во натамошниот текст), претставува зголемување на простатата од различни димензии, а притоа предизвикува симптоми карактеристични за долниот уринарен тракт.
БХП афектира околу 210 милиони мажи во светот, што претставува голем проблем за здравствениот систем. Инциденцата на БХП расте со возраста, така што веќе на возраст од 45-49 години се среќаваат кај 3 случаи на 1.000 мажи, додека на возраст од 75-79 години имаме дури 38 случаи на 1.000 мажи.
Експертите работат на тоа да се открие точната причина за појава на оваа проблематика и се прават бројни истражувања на тоа поле. Докажано е дека андрогените хормони имаат свое влијание врз развојот на БХП, но сѐ уште не може да се потврди зошто кај некои мажи истите овие андрогени хормони ќе предизвикаат БХП, а кај други не.
Со оглед на целосно недоразјаснетата етиологија, конкретна превенција од ова заболување не може да се спроведе. Сепак, општо земено е правилото дека мажите по 45-годишна возраст, особено доколку во својата фамилијарна анамнеза набројуваат заболување од овој тип, треба да прават редовни прегледи на простата. Многу поважно е да се препознаат симптомите карактеристични за БХП и тие навреме да се пријават. Раната дијагноза и третман значително го подобруваат квалитетот на живот и успешноста на третманот.
Најчесто користен дијагностички патоказ се симптомите на ноктурија, дизурија, слаб млаз на мокрење, испрекинато мокрење, ургентност и фреквентност на мокрењето. Анамнестичките податоци ги поткрепува ректалниот преглед на простата, на кој не секогаш се палпира зголемена простата. ЕХО евалуација на простата со одредување на нејзиниот волумен е порелевантен податок за натамошно одредување на менаџирањето и третирањето на БХП. Од дополнителните испитувања редовно се прави и испитување на ПСА (prostate specific antigen), кој ја исклучува малигната генеза на заболувањето.
Кон раната дијагноза можат да се додадат и испитувања на урината со цел исклучување на инфективни причинители. Подоцнежната дијагноза вклучува цистоскопија, одредување на резидуална урина, ректално ЕХО и слично.
Д-р Асим Муса, специјалист уролог
