Процесот каде имплантите стануваат не само дел од телото туку и од нервниот систем е состојбата на ментално прифаќање на имплантите и се означува со терминот осеоперцепција
Под терминот осеоинтеграција се подразбира директна структурна и функционална конекција помеѓу живата коска и површината на денталниот имплант или формирање на директен контакт помеѓу имплантот и коската без интерпонирање на мекото ткиво. По завршување на процесот на осеоинтеграцијата на денталните импланти се изработува протетичката супраструктура (оптоварување) при што започнува процесот на континуирана трансмисија на силите на џвакопритисокот до околната коска. Коската одговара на ваквиот тип на оптеретување со континуиран процес на сопствена ремоделација до ниво на идеална рамнотежа. Природното коскено ремоделирање се базира на координирани активности на остеобластите и остеокластите во интимен контакт помеѓу новата и старата коска. Преку оваа биолошка активност имплантите стануваат не само дел од телото туку и од нервниот систем така што состојбата на ова ментално прифаќање на имплантите се означува со терминот осеоперцепција.
Prof. Per–Ingvar Branemark водел експерименти на анимални модели со титаниумски импланти со чија помош ја испитувал коскената васкуларизација и циркулација. На крајот на експериментот при обидот за отстранување на титаниумските имланти утврдил постоење на комплетна коскена интеграција на истите. Branemark го означил откритието како „осеоинтеграција“ и ја имплементирал во денталната медицина некаде во средината на шеесетите години од минатиот век. Во средината на седумдесетите Branemark влегува во комерцијално партнерство со шведска компанија од областа на одбраната со цел да започне со производство на дентални импланти. Прифаќањето на денталните импланти и осеоинтеграцијата од страна на научните кругови одело исклучително тешко така што Prof. Branemark поминува околу триесет години во постојано докажување на својата теорија, се до моментот кога некои од помладите академици како канадскиот Prof. Zarb не започнат да ги забележуваат предностите на концептот на осеоинтеграцијата. Конференцијата во Торонто во 1982 година се смета за пресвртна точка. Конечно, целокупната светска научна мисла ја прифаќа работата на Branemark, види слика.
Принципи на осеоинтеграција
Во основа осеоинтеграцијата зависи многу повеќе од стабилноста на примарната механичка фиксација, отколку од степенот на контакт коска-имплант во хистолошка смисла. Со постигнувањето на осеоинтеграцијата се овозможува имплантот да се држи цврсто во коската. Процесот на осеоинтеграција трае неколку недели или месеци така што степенот на осеинтеграција на имплантот е временски зависен. Отсуството на микродвижења на ниво на контактот коска-имплант е неопходно, за да се овозможи соодветна осеоинтеграција. Според одредени автори постои одредена критична точка на микродвижење каде започнува процес на фиброзна инкапсулација наместо процес на осеоинтеграција.
Имплантна површина и биолошки одговор
Контактот на ткивото со имплантот придонесува за развој на комплексни каскади на целуларна активност кои се придружени со јонска размена и протеинска адсорпција. Крвниот коагулум околу нoво инсерираниот имплант се трансформира во нова коска „The hematoma becomes transformed into new bone“ – Branemark 1985. Иницијалниот контакт на коската со имплантната површина креира динамична целуларна активност започнувајќи со активација нa тромбоцитите и леукоцитите во периимплантниот хематом и атачирање на транзиторни структурни протеини како на пример фибринот на имплантната површина.
Ретенцијата на овие протеини зависи од имплантната топографија. Атачирањето на раните протеини околу мазни имплантни површини е во помал степен изразено.
Новите методологии на модификација на имплантната површина во голема мера влијаат на забрзување на контактната остеогенеза за сметка на дистантната остеогенеза. Делуваат и на процесите на диференцијација на репаративните мезенхимални клеточни линии и на зголемување на анаболитичката активност на остеобластите. Имплант водената активација на тромбоцитите може да придонесе и до активација на леукоцитите, при што се актуелизира процесот на компетиција помеѓу различни видови на клетки за окупирање на имплантната површина. Остеобластите кои успеваат да се атхерираат на имплантната површина започнуват да секретираат екстрацелуларен матрикс директно на имплантната површина – феномен кој се означува како контактна остеогенеза.
Микротопографските комплексни површини сигнификантно го зголемуваат контактот на имплантот со коска споредено со мазните имплантни површини кои иницираат во поголема мера дистантна остеогенеза.
Во моментов водечки патент во светот на имплантологијата е технологијата Laser-Lok која е развивана повеќе од 20 години. Оваа технологија го стимулира осеоинтегративниот процес и покажува врвни клинички резултати.
