Нагон за ненадејна, неодложна потреба за мокрење, обично пратена со зачестено и ноќно мокрење.
Пациентите со уринарна инконтиненција имаат значајно намален квалитет на живот, почнувајќи од лимитирани работни обврски и движење, избегнување на секс и интимност преку значајни социјални ограничувања како: недостаток на самодоверба, избегнување на друштво и патувања, па се до развој на вина и депресија. Несоодветно третираните пациенти од уринарна инконтиненција и синдром на хиперактивен мочен меур имаат намалена продуктивност, често отсуствуваат од работа и прерано се пензионираат. Покрај потврдување на дијагнозата за уринарна инконтиненција особено важно е да се класифицира во кој тип припаѓа со цел да се постави соодветен терапевстки пристап.
Има 4 основни типа на уринарна инконтиненција:
- Ургентна инконтиненција – Нагон за неодолива потреба за мокрење која е тешко да се одложи.
- Стрес инконтиненција – Појава на недодржување на урината при изненадно зголемен интраабдоминален притисок. Се јавува при кашлање, кивање, трчање, дигање на тешки предмети, брза промена на положбата на телото (на пример: при брзо станување) или при други физички активности.
- Мешан тип инконтиненција – Мешаниот тип е комбинација на овие две состојби.
- Преливна инконтиненција – Неможност потполно да се испразни мочниот меур што води кон преполнување односно доистекување на урината.
За да се надмине или намали уринарната инконтиненција најпрвин треба да се третира основната болест, на пример лекување на хроничниот опструктивен бронхит, шеќерната болест, хипертензијата, дебелината и др. Генерално третманот на стрес инконтиненција е претежно оперативен, а третманот на мешаниот тип и ургентната инконтиненција е можен со лекови т. н. антимускариници (пр. солифенацин). Антимускаринските соединенија селективно ги блокираат мускаринските рецептори М3, и со овој механизам го зголемуваат капацитетот на мочниот меур и го намалуваат чувството на ургентност. На овој начин значајно се намалува бројот на мокрења, вклучувајќи неодложни мокрења и ноќни мокрења и се го зголемува волуменот на празнење по мокрење. Покрај овие тераписки можности на пациентите задолжително им се препорачува промена на животниот стил и диететски мерки:
- Намалување на употреба на алкохол, цигари и кофеин;
- Намалување на телесната тежина;
- Правење на кегелови вежби со цел зајакнување на карличните мускули;
- Модификација на внес на течности (пр. невнесување на течности навечер) и тренинг на мочниот меур т. е. мокрење на одредени периоди и комплетно празнење на бешиката.
Пелените за возрасни нека бидат последна солуција.
Д-р Оливер Недев, специјалист по семејна медицина