Долго време се мислело дека луѓето кои имаат гихт треба да се држат подалеку од храна богата со пурини, односно се што е животинско, како внатрешни органи, растенија како грав, но оваа стратегија се покажала како неуспешна. Да, мочната киселина доаѓа од распаѓањето на пурините, па така ограничениот внес на месо има улога, но растенијата секако мора да бидат ослободени од оваа пракса.
Пред повеќе од 2000 години, Хипократ го опишал гихт како болест на кралевите, примарно бидејќи тие биле толку богати што можеле да си дозволат богата исхрана, што очигледно ги предизвикувала нападите на гихт. Денес, како и да е сите ние можеме да јадеме како кралеви и самите да си навлечеме некои болести кои биле својствени за кралевите.Гихт-от е предизвикан од остри кристали на мочната киселина во зглобовите. Таа се создава од кршењето на пурините, кои пак се производ на распаѓањето на генетскиот материјал – ДНК. Ова значи дека нема храна која не содржи пурини, но храната може да варира во содржината на истите. Долго време се мислело дека луѓето кои имаат гихт треба да се држат подалеку од храна богата со пурини, односно се што е животинско, како внатрешни органи, растенија, како грав, но оваа стратегија се покажала како неуспешна.
Да, мочната киселина доаѓа од распаѓањето на пурините, па така ограничениот внес на месо има улога, но растенијата секако мора да бидат ослободени од ова тврдење.
Поврзаноста на гихт-от со консумирање алкохол и зголемената потрошувачка на пурини, е позната уште од античките времиња, но досега немало перспективни податоци за истото, се до неодамна. Истражувањето на здравствени експерти од Универзитетот Харвард, кои следеле околу 50.000 мажи десетина години, открило дека внесувањето на алкохолот во организмот е силно поврзано со зголемениот ризик од појавата на гихт. Во однос на исхраната, тие откриле дека зголемен ризик од гихт, преку зголемена употреба на место или морски плодови, но не и со зголемена употреба на растителни производи богати со пурини. Ова можеби така, бидејќи пурините ви растенијата се помалку биодостапни. Значи и покрај тоа што било предложено заболените од гихт да ја намалат употребата на животинска и растителна храна богата со пурини, нивните резулати покажале дека овој вид на диететски ограничувања можат да се применат кај пурини од животинско потекло, но не и кај исхрана со зеленчук богат со пурини.
Иако не е изненадувачки што месото, вклучувајќи ја тука и морската храна, имаат значајна поврзаност со честотата на гихт, овој недостаток на ефектот на растителна храна богата со пурини е сосема нов. Се чини дека не постојат никакви долгорочни студии кои покажуваат дека растителната храна богата со пурини го зголемуваат ризикот од гихт, иако постојат некои патокази кои продолжуваат да ги шират застарените препораки.
Не само што консумирањето на растителни производи богати со пурини, не е поврзано со високите нивоа на мочната киселина, на пациентите со гихт поврзан со зеленчук, им е препорачано да ги одбегнуваат печурките, грашокот, гравот, леќата и карфиолот, всушност истите биле заштитени од ова заболување. Ова може да е поврзано што тоа што во храната богата со растителни влакна, фолна киселина и витамин Ц, истите се појавуваат како заштита од излачување на мочна киселина и гихт. „Влакната“ на пример, се познати дека имаат потенцијална улога во врзувањето на мочната киселина во цревата.
Недостатокот од поврзаност помеѓу зеленчукот богат со пурини и уреата може а се должи на „ко-пакувањето“ на овие корисни растителни компоненти (како на пр. Витамин Ц, диетални влакна или некои фитохемикалии), кои можат да го маскираат ефектот на пуринот врз мочната киселина. Конзумирањето на зеленчук, без оглед на содржината на пурини, исто така може да биде заштитнички, бидејќи може да го зголеми излачувањето на мочната киселина. Со промената на рН вредноста на нашата урина, можеме да ја промениме чистотата на мочната киселина. Хранењето со алкална диета, односно со вегетаријанска диета, е ефикасна за отстранување на мочната киселина од организмот. Тие кои користат алкална диета исфрлаат значително повеќе мочна киселина, отколку оние што јадат кисела храна. Како таква, нивото на мочната киселина во крвта кај оние кои користеле таква храна, која ја формира истата, се зголемило за неколку дена.
Значи, би можело да се претпостави дека нивото на мочна киселина е пониско кај вегетаријанците, и, тоа е докажано кај лицата кои биле подложни подолго време на вегетаријанска диета, дека имаат значително пониско ниво на мочна киселина во крвта. Истражувачите користеле примерок од десет момчиња за го проучат производството на мочна киселина во нивните бубрези, и ги држеле пет дена на стандардна пет дневна диета, при што ја мереле нивната релативна суперсатурација за мочна киселина. Потоа, тие ги контролирале момчињата со пет дневна вегетаријанска диета. Резултатите, покажале дека за време на применувањето на вегетаријанската диета, истата придонела за намалување за скоро 93 проценти на ризикот на кристализација на мочната киселина.
Истото е направено и во спротивна, биле земени одреден број на луѓе и истите биле хранети со големи количества на месо, при што се чекало да се види дали ќе биде предизвикан напад. Седуммина биле хоспитализирани, стабилизирани со диета со ниско ниво на пурини, а потоа биле подлегнати на месен оброк. Како одговор на ова, нивото на мочна киселина кај нив се подигнало и добиле напади на гихт. Потоа им бил понуден алкохол, со што нивото на мочна киселина продолжило да се зголемува. Истражувачите успеале кај шестмина од нив да предизвикаат напад на гихт, само со еден оброк.
Не секоја животинска храна може да го зголеми ризикот од гихт. Млечните производи со ниска масленост, исто така е докажано дека се заштитнички настроени. Со оглед на тоа, може да се предвиди дека веганите можат да бидат во неповолна положба, ако се има во предвид на она што е пројавено, иако сите групи биле тестирани, односно месојадци, вегетаријанци, рибари и вегани, биле во опсегот од 3,5 до 7.
Се поставува прашањето дали пациенти со гихт треба да додадат млеко во својата исхрана. Испитувањето покажало дека пиењето на десет чаши обезмастено млеко во исто време, има акутен ефект на намалување на нивото на мочна киселина, додека на долг рок во период од неколку месеци, пиењето на две чаши млеко на ден, нема ефект на значително намалување. Кај пациенти со гихт било вршено испитување и со млеко во прав, но и тоа не помогнало. Иако млекото е соја, исто така е поврзано со помал ризик од подигнување на мочната киселина, не постојат интервентни испитувања за да се докаже истото.
Во крајна линија, сега има подобри истражувања за тоа како да го намалиме ризикот од гихт „без употреба на лекови преку модификација на исхраната“. Тоа е важно, бидејќи алопуринолот (allopurinol) е „изборен“ лек. Се смета за генерално безбеден, но кога лекарите зборуваат за релативно безбеден лек треба да се земе во предвид дека сепак кај околу 2 отсто од пациентите се развиваат реакции на преосетливост, кои најчесто се од типот на чешање и кожни иритации, а во многу мал дел (<0.1%) од пациентите со генетска предиспозиција за SJS/TEN понекогаш може да бидат тешки и фатални. Другиот лек е колхицин (colchicines), но кај него нема јасна разлика меѓу не токсичните, токсичните и смртоносните дози, и поради тоа многу ретко се користи и тоа во случаи каде нема друг избор.
Во крајна линија, сега имаме добри истражувања за тоа како да го намалиме ризикот од гихт како и да интервенираме при веќе состојба на гихт без употреба на третмани со лекови преку модификација на исхраната.