Научниците од Универзитетот во Кембриџ покажаа дека ,,стандардната мрежа,, на мирување игра важна улога во тоа што ни овозможува да се префрлиме на “автопилот” откако ќе се запознаеме со некоја задача
Мозочната мрежа која претходно беше асоцирана со мечтаење игра важна улога за да човекот може да извршува рутински задачи од секојдневието. Научниците од Универзитетот во Кембриџ покажаа дека овој дел во мозокот не изврушува само „активност во позадина“, туку може да биде од суштинско значење за да ни помогне да извршуваме рутински задачи.
Кога извршуваме одредени задачи, се активираат специфични регии на мозокот – на пример, ако се движиме, се активира моторниот кортекс, ако гледаме слика, визуелниот кортекс ќе биде активен.
Но, што се случува кога не правиме ништо?
Во 2001 година, научниците од Медицинскиот факултет во Вашингтон откриле дека збир на мозочни региони се всушност поактивни за време на таквите состојби на одмор. Оваа мрежа е именувана како „стандардна мрежа на мирување“ (DMN) „default mode network“ . И покрај тоа што во тоа време беше поврзана со мечтаење, размислување за минатото, планирање за иднината и креативност, нејзината прецизна функција се уште е нејасна.
Абнормалната активност во (DMN) е поврзана со низа нарушувања, вклучувајќи ја Алцхајмерова болест, шизофренија, дефицит на внимание/хиперактивност (АДХД) и нарушувања на свеста. Сепак, научниците не биле во можност да покажат дефинитивна улога во човечкото сознание.
Научниците од Универзитетот во Кембриџ покажаа дека „стандардната мрежа“ на мирување игра важна улога во тоа што ни овозможува да се префрлиме на „автопилот“ откако ќе се запознаеме со некоја задача. Ова истражување е објавено во зборникот на Националната академија на науките.
Во студијата, учествувале 28 волонтери кои биле следени со магнетна резонанца. Функционалната магнетна резонанца (ФМРИ) ги мери нивоата на мозочниот кислород како доказ за нервната активност.
Во студијата, на учесниците им биле прикажани четири карти за кои имало три можни правила- совпаѓање по боја, форма или број. Од нив било побарано да ги најдат соодветните исти карти при што не им било соопштено правило, туку требало да бараат преку обиди и грешки.
Најинтересните разлики во активноста на мозокот се случиле кога е направена компарација помеѓу двете фази од задачата. Учење-стекнување (каде што учесниците ги учеле правилата со проби и грешки) и апликација (каде што учесниците го научиле правилото и го применувале тоа). За време на фазата на учење, поактивна била дорзалната мрежа за внимание, која претходно беше поврзана со обработката на информации што бараат внимание. Во фазата на апликација, каде што учесниците користеле научени правила од меморијата „стандардната мрежа на мирување“ била поактивна.
Најважно нешто кое е забележано за време на фазата на (примена) апликација, е тоа дека колку е посилна врската помеѓу активноста на “стандардната мрежа на мирување” и мозочните региони поврзани со меморијата, како што е хипокампусот, толку побрзо и попрецизно волонтерот можел да ја изврши задачата. Ова сугерира дека во текот на фазата на примена, учесниците можеле ефикасно да одговорат на задачата користејќи правила од нивната меморија.
Д-р Денис Ватансевер, кој ја извршил студијата како дел од своите докторски студии на Универзитетот во Кембриџ вели: „Наместо да чекаме пасивно да се случат работите што ни се случуваат, постојано се обидуваме да ја предвидиме околината околу нас“. Прво го замислуваме (мечтаеме) тоа што треба да се направи и потоа со леснотија го извршуваме(помислуваме што ќе зготвиме и покасно ја спроведуваме нашата мисла).
„Доказите сугерираат дека ‘стандардната мрежа на мирување’ е таа која ни овозможува да го сториме тоа. Тоа е во суштина како автопилот кој ни помага да донесуваме брзи одлуки кога знаеме кои се правилата на животната средина. Така, на пример, кога возиме за да стигнеме до работа во утринските часови по познат пат, активна е стандардната мрежа, овозможувајќи ни да ја извршиме нашата задача без да вложиме многу време и енергија во секоја одлука“.
Оваа нова студија ја поддржува идејата што ја објаснува Даниел Канеман, добитник на Нобеловата награда за економски лауреат 2002, во неговата книга „Брзо и бавно Размислување“. Тој истакнува дека постојат два системи кои ни помагаат да носиме одлуки: рационален систем кој ни помага да ги достигнеме пресметаните одлуки, и брз систем кој ни овозможува да правиме интуитивни одлуки. Новото истражување сугерира дека „стандардната мрежа на мирување“ (DMN) „default mode network“. е поврзана со рационалниот систем и игра интегрална улога во извршување на рутински задачи.
Истражувачите веруваат дека нивните наоди се релевантни и ќе најдат примена за повреди на мозокот, особено после трауматски повреди на мозокот, каде што проблемите со меморијата и импулсивноста можат значително да ја компромитираат социјалната реинтеграција. Тие велат дека наодите, исто така, може да се однесуваат на пореметувања во менталното здравје, како што се зависноста, депресијата и опсесивното компулсивно нарушување, при што одредени мисловни модели предизвикуваат повторувачко однесување.
