Според ФДА, препорачана дневна доза за аспартам е 50 милиграми по килограм телесната тежина
Аспартамот е 200 пати посладок од шеќерот и содржи многу малку калории на една лажичка во однос на шеќерот, кој содржи 16. Се состои од 3 главни хемиски состојки: фенилаланин, аспарагинска киселина, и метанол. Аспартамот е еден од оние изуми на прехранбената индустрија одобрен во 1974 год. ФДА има одредено прифатлива дневна доза (ADI) за секоја засладувач, односно максималната количина која се смета за безбедна да се консумира секој ден во текот на животот на една личност. Според ФДА препорачана дневна доза за аспартам е 50 милиграми по килограм (мг/кг) телесната тежина. Европската управа за безбедност на храната (ЕФСА), која ги регулира прехранбените адитиви во Европската унија, препорачува малку пониска препорачана дневна доза за аспартамот, поточно 40 мг/кг.Аспартамот засега е една од безбедните одобрени алтернативи во однос на шеќер бидејќи не постои научен доказ за какви било значајни негативни влијанија од аспартам кога се консумира во разумни количини. Дури и со високи дози, метаболитите на овој засладувач не се акумулираат во токсични количини.
Аспартамот содржи аминокиселина фенилаланин и консумирање на аспартам со сигурност може да е опасно кај луѓе со фенилкетонурија – ретка генетска болест. Луѓе кои ја имаат оваа болест не се во состојба да го разградат фенилаланинот. Неговите високи дози може да доведат до сериозни оштетувања на мозок и затоа овие лица не треба да консумираат аспартам и храна која содржи фенилаланин (млеко, јајца, сирење, ореви, пилежко, говедско, свинско месо, соја, грашок, грав, чоколадо, пиво, риба). Аспартамот во листата на состојки на етикетата на храна се наоѓа под број (E951).
Освен аспартамот, постојат и други вештачки засладувачи како што се неотам, сахарин, сукралоза. Шеќерни алкохоли се: ксилитол, сорбитол, еритритол. Тие се наоѓаат во овошјето и зеленчукот, но може да се направат комерцијално со каталитичка хидрогенација. За нив има минимални податоци за нивното влијание на шеќерот во крвта а бидејќи подлежат на ферментација од цревна флора предизвикуваат надуеност, гасови и дијареа.
Природни засладувачи кои може да се користат како алтернатива за шеќерот се: мед или негови суровини, јаворов сируп, меласа, нектар.
Засладувач кој е комбинација од различни видови на засладувачи и не спаѓа во ниту една од горенаведените категории е стевиа. Стевиа е грмушка која расте во Јужна Америка, чии листови се користат за производство на екстракти кои се до 300 пати послатки од шеќер. Домородците во Јужна Америка го користеле листот како засладувач стотици години. Во 2008 година ФДА ја класифицира стевиа како GRAS, односно општо призната како безбедна за употреба. Не се одобрува целиот лист стевиа или сурова стевиа да се користи како екстракт за употреба во храната, поради загриженоста за можни несакани здравствени ефекти.
Кога станува збор за носење на одлука дали и кој тип на засладувач би го користеле во секојдневна исхрана секогаш умереноста е на прво место. Единствен начин да се избегнат потенцијалните несакани ефекти кои би можеле да се појават е да се информирате. Ако користите замена за шеќер со цел намалување на внес на калории, секогаш бидете внимателни да не јадете висококалорична храна со која ќе ги надополните скратените калории за сметка на шеќерот.