Навремениот и соодветен третман на овој проблем би довел до помала инциденца на уринарни инфекции
Уринарната инконтинеција претставува здравствен проблем кој значително ги оптоварува здравствените системи низ светот, затоа што неоодветното дијагностицирање и менанџемент доведуваат до понатамошни компликации и трошоци.
Од компликациите, најчесто застапени се честите уринарни инфекции.
Се смета дека глобалната преваленца на уринарната инконтиненција кај жените е 38%, зголемувајќи се од 20-30% во помладите години, па се до 50% во староста. Современите начини на дијагностицирање овозможија подобро сфаќање на оваа состојба, а со тоа и поделба на нејзини подтипови.
Уринарната инконтиненција, според Светското здружение за континенција, можеме да ја поделиме на: стрес, ургентна и мешан тип инконтиненција. Разликувањето на овие типови честопати е тешко, па потребно е да се направи добар дијагностички алгоритам за соодветно дијагностицирање и третман. Во дијагностичкиот алгоритам потребно е да се запазат сите чекори во однос на медицината базирана на докази, почнувајќи од: соодветна анамнеза, физикален урогенитален преглед, лабораториски анализи со седимент на урина и уринокултура, невролошки преглед, уродинамски испитувања и евентуално цистоскопски преглед.
Патофизиолошките механизми кои доведуваат до појава на рецидивни уринарни инфекции кај жените се постојаната бактериска колонизација на помагалата кои овие пациентки ги користат при инконтиненција, во вид на хигиенски влошки и пелени. Колонизацијата овозможува полесен асцендентен пат на инокулација на уроепителот а со тоа и појава на чести рецидивни инфекции.
Откако точно ќе се дефинира типот на инконтиненција се пристапува кон соодветен третман. Кај поблагите типови инконтиненција се започнува со: вежби, модификација на внес на течности и тренинг на мочниот меур. Кај пациентките кај кои горенаведените мерки не даваат ефект се премининува кон медикаментозна терапија и тука најчесто се даваат антихолинергици/антимускариници, чиј механизам на дејство се состои во блокирање на мускаринските рецептори на мочнииот меур и спречување на неговата прекумерна активност. Од овие препарати порано се користeле: oxybutynin , tolterodine, fesoterodine, trospium, a од поновите кои истовремено се и поселективни: darifenacine и solifenacine.
Поинвазивните третмани се резервирани за поизразените типови на стрес инконтиненции, комлицираните инконтиненции со орган пролапси, различните невролошки дисфунции на мочниот меур итн. На крај може да се заклучи дека навремениот и соодветен третман на овој проблем би довел до помала инциденца на уринарни инфекции а со тоа и значително намалување на финансискиот товар за пациентите и здравствениот систем, но најважно – значително подобрување на квалитетот на живот.
Д-р Стојан Батанџиовски, специјалист уролог
