Имплантација веднаш по вадење на забот

Прочитајте ги карактеристиките на имедијатната имплантација односно имплантација веднаш по вадење на забот

Оригиналните протоколи за инсерција на денталните импланти подразбирале поставување на импланти во претходно зараснати беззаби алвеоларни гребени. За прв пат Lazzara (1989 г.), ги инсерира имплантите веднаш по екстракцијата на забите и таквиот тип на имплантација го нарекува имедијатна имплантација (Сл.1).

Предности на имедијатната имплантација:

• Избегнување на психолошкиот стрес кај пациентот и постојаната потреба од хируршки интервенции;
• Поедноставување на третманот и намалување на времетраењето на процедурата;
• Редуцирање на ресорбирањето на алвеоларната коска по вадењето на забите и истовремено одржување на контурите на мекото ткиво.

Контраиндикации:

• Ако забот кој треба да се екстрахира е со акутна инфекција која подоцна би довела до компликација;
• Инсуфициентен квантитет на коска кој би оневозможил примарна стабилност на имплантот;
• Губиток на коска кај соседните заби (активна парадонтопатија);
• Системски фактори кои би го компромитирале зараснувањето.

Фактори на примарната стабилност кај имедијатната имплантација

При самото изведување на постапката на имедијатна имплантација поставувањето на имплантот веднаш по екстракцијата ќе овозможи исти услови и иста прогноза како и при изведување на основната постапка на имплантирање (одложено имплантирање). Имедијатната имплантација овозможува адекватна осеоинтеграција и можност за издржување на џвакопритисокот, доколку постои доволна примарна стабилност на имплантот. Воспоставувањето на примарната стабилност на имплантите е од есенцијална важност за успехот на имплантно носената реставрација.

• Фактор – коска: за да се обезбеди адекватна примарна стабилност на имплантот неопходно е да бидат присутни одредени квантитативни и квалитативни предиспозиции на расположливото коскено ткиво (висина, волумен, густина). Се препорачува ширина на расположливата коска од минимум 4-5 мм и должина од минимум 10 мм.
• Фактор – дизајн на имплантот: примарната стабилност зависи од механичкиот контакт помеѓу површината на имплантот и коскеното ткиво (mechanical interlocking). Се препорачува таканаречената анатомска форма на имплантен дизајн која обезбедува слични услови кои што ги поседувал претходно и самиот заб. Дизајнот на прогресивен навој (двојна спирала) исто така ја зголемува контактната површина помеѓу имплантот и коската и обезбедува добра примарна стабилност на имплантот.
• Фактор – хируршки протокол: со цел да се зголеми примарната стабилност кај имедијатното имплантирање, разработени се разновдини хируршки техники особено имплементирани кај коски со помала густина. Најчесто употребувани се аугментативните техники и користењето на биокомпатибилни мембрани.