Последниве години се спроведени бројни истражувања за хиперсексуалноста, најмногу заради стравот што се шири во врска со наводна хиперсексуалнизација на општеството
Хиперсексуалното нарушување познато како зависност од секс, за прв пат јавно започнува да се дискутира во раните 90-ти години од дваесеттиот век, кога познатиот американски актер Мајкл Даглас, заминува на лечење од зависност од секс. Иако оттогаш многу луѓе проговориле за ова нарушување и направени се филмови на оваа тема (како филмскиот хит „Срам“), многумина сè уште ја сфаќаат оваа зависност само како недолично однесување.
Последниве неколку години се спроведени бројни истражувања за хиперсексуалноста, најмногу заради стравот што се шири во врска со наводна хиперсексуалнизација на општеството. Конзервативните кругови предупредуваат за лесната достапност на порнографијата, и тврдат дека еротските содржини во медиумите предизвикуваат епидемија на хиперсексуализација на општеството, особено кај младата популација.
Околу ова прашање гравитираат поларизирани мислења и ставови, а прашањето што треба да се постави е: До каде оди стигматизацијата на сексуалното изразување и каде е границата помеѓу хиперсексуалност и зголемена сексуална желба?
Погрешно е мислењето дека хиперсексуалноста се однесува само на зголемен сексуален нагон, бидејќи станува збор за многу покомплексен проблем. Зависноста од секс е слична на секоја друга зависност. Таа е прогресивна, започнува навидум како безопасно однесување, како на пример, зголемена мастурбација. Ова однесување, со тек на време води кон други сексуални активности кои неретко се опасни и ризични. За еден сексуален зависник, сексуалната активност, овозможува интензивно чувство на еуфорија без ангажирање на емоции и интимност. За зависникот, сексот претставува бегство од реалноста и проблемите, на сличен начин како кај алкохолот или дрогата, и кога чувството престанува, се појавува потреба за повеќе. Тоа е така, бидејќи на мозокот на зависникот му недостигаат допамински рецептори. Ова се однесува за сите зависности.
Кај лицето кое пати од хиперсексуално нарушување, сексот не нуди задоволство и има негативно влијание врз неговиот живот, проследено со чувство на срам и омраза. Знаците за хиперсексуално пореметување варираат. Некои секс зависници имаат многу љубовни афери, додека други ангажираат сексуални работнички или користат телефонски секс услуги. Најчесто не можат да остварат нормална комуникација и не се поврзуваат емотивно со сексуалниот партнер. Исто така, склони се кон ризично однесување и многу често не користат заштита, бидејќи не размислуваат на последиците.
Зависноста од секс делува како и сите други зависности, односно заболените ја губат контролата врз сите животни аспекти.
Кај нас, засега не постои истражување од овој тип, а најблиску на овие простори е спроведено истражување во Хрватска, од кое се заклучи дека кај нив не постои опасност од хиперсексуализација на општеството. Во Хрватска не се регистрирани ниту многу случаи на луѓе со зголемен сексуален нагон. Исто така, уште еден интересен заклучок од нивните резултати, е дека хиперсексуалноста е често поврзана со чувството на вина и срам, а со тоа и со стигматизирање на сексуалните активности, мастурбирање и сексуални фантазии како лошо и неприфатливо однесување. Кај мажите, таа стигма и фрустрација е поврзана со конзервативните и религиозните погледи, а кај жените, со општествените концепти поврзани со родовите улоги.
