Некои техники на подигнување на горновиличен синус. Карактеристики на отворен (хоризонтален) синус лифт
Синус лифт процедурите за подигнување на горновиличниот синус се изведуваат со цел да се креираат услови за постава на дентални импланти во задниот дел на горната вилица. Се карактеризираат со одреден степен на инвазивност и бараат континуирана напредна едукација од страна на терапевтот како и прецизен перформанс. Голем број на автори препорачуваат други поедноставни техники за избегнување на повреда на синусот и постава на дентални импланти.Но, во услови кога сите алтернативни методи ќе бидат исцрпени, тогаш терапевтите прибегнуваат кон изведба на техниките за подигнување на дното на горновиличниот синус.
Во претходната колумна беше објавена техниката на вертикален синус лифт, додека накратко во овој текст ќе биде опишана техниката на отворен (хоризонтален) синус лифт за прв пат опишана и предложена од страна на авторот Tatum во 1975 год.
Оваа процедура се изведува слично на модифицирана постериорна Caldwell-Luc-ова процедура. Во тек на интервенцијата се креира латерално остеотомско прозорче – antrostoma. Големината на прозорчето треба да биде околу 8-12 мм, а долната линија (базата) приближно 5 мм над нивото на подот на синусот. Следува исклучително внимателна елевација на Schneiderian мембраната со помош на специјални кирети за синус лифт процедурата (сл.1).
Со подигање на синусната мембрана се добиваат уште 16 мм должина на резидуалниот алвеоларен гребен или најчесто просечните 8 до 11 мм. Синусната мембрана може да се потпре со испрепаририаното коскено прозорче кое се поставува под неа. По подигнувањето на синусното дно следува апликација на графт материјал и адаптација на колагена мембрана под мукопериосталното ламбо.
Пред и постоперативно следува вообичаен антибиотски и антиинфламаторен протокол. Симултано можат да се постават импланти ако поседуваат примарна стабилност или може да се запази двофазниот протокол за одложена постава на импланти.