Доколку знаеме дека треба да се случи некој краток и битен настан во нашата околина, веројатно е подобро да не трепкаме во тој момент. Истражувачите откриле дека во моментот на трепкање луѓето несвесно ја губат информацијата.
Доколку знаеме дека треба да се случи некој краток и битен настан во нашата околина, веројатно е подобро да не трепкаме во тој момент. Истражувачите откриле дека во моментот на трепкање луѓето несвесно ја губат информацијата.
Тим истражувачи од Центарот за когнитивни науки од Техничкиот универзитет Дармштад објави студија во трудовите на Националната академија на науките, која откри дека луѓето несвесно губат дел од информациите за време на трепкањето кое е физиолошка потреба.
Трепкањето е рефлексен процес кој вклучува стабилен и здрав вид. Трепкањето се случува 15-17 пати во минута во просек и е една од најчестите човечки акции. За време на едно трепкање, нашата визуелна перцепција се прекинува за околу една третина од секунда. Иако нашата свесна перцепција ни нуди континуиран и стабилен свет, во околу 10 проценти од времето ни недостигаат потенцијално важни визуелни информации од нашата околина. Поради оваа причина, без разлика дали станува збор за нашите предци кои ја истражувале саваната или модерниот човек кој ја преминува улицата, битно е да знаеме дека можеме да го координираме нашето трепкање интелигентно.
Претходните студии направени на оваа тема откриваат мноштво дополнителни фактори кои влијаат врз бројот и моментот на човечките трепкања. Трепкањето е тесно поврзано со когнитивните функции поврзани со допамин.(невромодулатор вклучен во однесувањето поврзано со наградата и учењето). Забележано е дека стапката на трепкање се покачува кога сме уморни и е поврзано со нашите активности,на пример, бројот на трепкања се зголемува кога зборуваме и се намалува кога читаме. Додека трепкањето е јасно поврзано со овие когнитивни процеси, досега не е познато, како трепкањето се влијае од нашата средина.
Тимот на истражувачи, предводен од професорот Константин Роткоп, директор на Центарот за когнитивни науки, за првпат покажа како квантитативноста на трепкањето е поврзано со настаните поврзани со животната средина. На учесниците во еден експеримент им беше наложено да откријат кратки настани презентирани на компјутерски монитор. Веројатноста за појава на настанот беше систематски изменета од страна на истражувачите за да ги открие стратегии на трепкање на учесниците. Учесниците навистина ги научиле скриените закономерности на визуелните настани и постепено ги подобриле нивните перформанси при откривањето на настаните. Анализата на трепкачкото однесување покажа дека учесниците несвесно трепкаат се помалку и помалку колку што веројатно веруваат дека некој настан ќе се случи. „Компјутерскиот модел што го развивме е способен да го репродуцира ова однесување“, објаснува д-р Дејвид Хопе, прв автор на студијата. „Бидејќи моделот, исто така, содржи физиолошки параметри, кои се разликуваат помеѓу различните учесници, можно е да се предвиди веројатноста за периоди меѓу две последователни трепкања“.
Временските интервали помеѓу две трепкања веќе долго време е познато дека значително се разликуваат кај различните индивидуи, но можат да се категоризираат во четири групи. Додека ова е познато уште од класичната студија од 1927 година, сегашната студија конечно дава одговор на тоа зошто тоа се случува.
Резултатите објавени сега најверојатно ќе имаат последици за технички апликации. Особено мерењето на состојба на внимание или замор, на пр. во системите за помош при возењето или во системите за препознавање на намери кои во моментот веќе ги користат стапките на трепкање на луѓето. Студијата сега овозможува да се поврзат визуелната перцепција, физиолошките својства на визуелниот систем, важноста која луѓето ја даваат на тековната задача и се ова само врз основа на нивното трепкање.
