Некои техники на подигнување на максиларен синус. Карактеристики на затворен (вертикален) синус лифт
Кај 43% од беззабите алвеоларни гребени на задниот дел на горната вилица (максилата) се наидува на неадекватни расположливи вертикални димензии (помали или еднакви на 4mm) за постава на денталните импланти. Задниот дел на максилата се одликува со послаб квалитет на коска (најчесто четвртиот тип на густина на коска). Во најголем број на случаи се препорачува користење на импланти со помала должина или коса постава на имплантите, се со цел да се избегне повреда на анатомската формација – максиларен синус како и да се намали инвазивноста на предложените техники на подигнување на подот на маскиларниот синус (затворен и отворен синус лифт).
Максиларниот синус поминува низ неколку фази на пнеуматизација во тек на неговиот развој, како фази на полнење со воздух, ширење и слично. Последната фаза, фазата на експанзија која се јавува при губиток на горните катници и проекцијата на подот на максиларниот синус, се посебно значајни од имплантолошки аспект. Анатомоморфолошки, подот на синусот се наоѓа 10mm под нивото на подот на носната шуплина.
Слузокожата на максиларниот синус – Schneiderian membrane се состои од цилијарен респираторен епител кој се надоврзува на епителот од носната шуплина, но во однос на респираторниот епител на носната шуплина, поседува помал број на пехарести клетки и серомуцинозни жлезди. Дебелината на слузокожата варира од минимални 0.16 mm до максимални 34.61mm, пришто најчесто се застапени просечните вредности од 2.16 до 3.11mm. Слузокожата на синусот е со нешто побледа боја во однос на другите параназални шуплини поради помалиот број на крвни садови и помалиот број на еластични влакна во периосталниот дел. Поради тоа нејзиното одвојување од коскените ѕидови на синусот е релативно лесно (Сл.1).
Синус лифт процедурите често се инвазивни, бараат континуирана напредна едукација од страна на терапевтот и прецизен перформанс, така што голем број на автори препорачуваат поедноставни техники за избегнување на синусот и тоа:
- Вградување на имплантите понапред (поантериорно) или поназад (постериорно) од синусниот под;
- Косо поставување на имплантите „tilted implants“;
- Користење на кратки импланти со должина помала од 8mm „short implants“;
- Примена на посебен тип на имланти (субпериостални импланти).
Професор Карл Миш – Carl Misch ја воведува субантралната класификација (SA-1, SA-2, SA-3, SA-4) која обезбедува 4 тераписки опции при вградување на импланти во постериорната регија на максилата, земајќи ја во предвид вертикалната димензија на резидуалниот алвеоларен гребен.
Основни карактеристики на верикален синус лифт – остеотомска техника (Summer, 1994)
Се работи за помалку инвазивна техника која се изведува со помош на остеотоми со последователни димензии (Сл.2). Елевацијата на синусната мембрана се изведува со блага фрактура на синусното дно „green stick“ фрактура со остеотоми и апликација на графт материјал во новосоздадениот простор (Сл.3). Следува последователна или одложена инсерција на имплант. Во тек на процедурата слузокожата на синусот останува интактна. Количината на аугментација која се добива кај оваа техника се движи од 3-5mm.
