Информирајте се за видовите на коскени графтови и нивните специфики
Коскените графтови генерално се поделени во четири категории: автографтови, алографтови, ксенографтови и алопластови. Употребата на графт материјалите во регенеративните процедури се базира на нивниот остеоген потенцијал (содржат остеобласт клетки), имаат остеоиндуктивен потенцијал (содржат супстанции за индуцирање на коскеното формирање) и поседуваат остеокондуктивен потенцијал (служат како платформа или мрежа околу која се формира коска).
Автографтови
Автогената коска е најчесто користен и најпристапен органски остеоген графт за коскена регенерација. Автографтовите можат да се користат во две форми и тоа како блокови или како партикуларни форми. Постојат различни локации од екстра или интраорално потекло кои можат да појслужат како донор места за земање на автогени графтови. Стабилизацијата на блок-графтовите и интимниот контакт со реципиент лежиштето се обезбедува со специјални остеосинтетски штрафчиња (screws) или со симултана инсерција на имплантите.
Со цел максимално да се активираат прогенитор клетките како и способноста на организмот за ремоделирање на местото реципиент, неопходно е специјално да се припреми лежиштето за графт материјалот.
На овој начин се обезбедува максимална реваскуларизација на графтот. Заздравувањето на автогените графтови се опишува како постепена супституција на некротичната коска во графтот со нова витална коска.
Алографтовите
Алографтовите претставуваат графтови кои се трансферираат помеѓу членови на ист вид, но со различна генетска структура. Алографтовите претходно се третираат за да се отстрани нивната антигенска структура, да се елиминира можноста за имунолошка активност во организмот на реципиентот и да се минимизира ризикот од трансмисија на некои заболувања. Алографтовите поседуваат доминантни остеоиндуктивни својства, но имаат и остеокондуктивен потенцијал. Предностите на алографтовите се тие што се достапни во многу поголеми количини и при нивно користење е елиминирана можноста за коморбидитет на секундарното хируршко поле т.н. донор место. Најчеста форма на алографтот е партикуларната, но ги има и во гел форми, сунѓерести форми или како кортикални и спонгиозни гранули.
Ксенографтови
Ксенографтовите се добиваат од други биолошки видови и преку процесот на отстранување на органските компоненти стануваат биокомпатибилни. Кај нив доминира остеокондуктивниот потенцијал, се ресорбираат постепено заменувајќи се со хумана коска на домаќинот.
Алопластови
Алопластичните графт материјали (природни или синтетски) поседуваат доминантни остеокондуктивни својства. Остеокондукцијата овозможува враснување на нови капилари (неоангиогенеза) и други периваскуларни ткива, како и постепено населување со остеопрогенитор клетки од околното ткиво во реципиент местото. Предностите на овие алопластични графт материјали се однесуваат на непостоење на лимитации за квантитетот на достапен графт материјал, ниту ризик од трансмисија на некои заболувања.
Калциум сулфат, калциум фосфат, гранулиран порозен хидроксиапатит, втора генерација на калциум фосфатни коскени цементи – „bone cements“ се едни од многуте хемиски состави на алопластичните материјали.
Бариерните мембрани кои се опишани претходно, се користат во комбинација со блок графтови и/или партикуларни графтови, се со цел да се максимизира регенеративната процедура (т.н комбинирани техники) – види слика.
Сл.3. Комбинирани техники (блок автографт стабилизиран со пин, партикуларен ксенографт и бариерна мембрана)
