Зошто жртвата го оправдува напаѓачот?
Стокхолмски синдром претставува необична психолошка состојба во која жртвата од киднапирање, полов напад или пак жртва на насилство, емотивно се зближува и сочувствува со напаѓачот, односно сторителот. Поврзувањето настанува во оној временски период во кој двете страни се заедно. Имено, колку повеќе време поминуваат заедно жртвата и напаѓачот, толку се поголеми шансите за овој синдром. Името на синдромот доаѓа од грабеж на банка во Стокхолм, во 1973 година, кога шест дена ограбувачите на банката држеле заложници додека преговарале со полицијата. По завршувањето на грабежот, жртвите ги бранеле напаѓачите додека сведочеле на суд.
Стокхолмскиот синдром првенствено е предизвикан од силниот инстинкт кој го има жртвата за преживување.
Овој синдром, првенствено е предизвикан од силниот инстинкт за преживување на жртвата, која дури и најмал не-груб акт, го толкува како акт на добрина и на тој начин остварува емотивна поврзаност со напаѓачот. Станува збор за трауматично поврзување, кое не секогаш подразбира присилно заложништвото, туку силна емотивна поврзаност во која едниот партнер е многу доминантен, додека другиот е пасивна жртва. Во најголем број на случаи, жртвата никогаш не добила љубов ниту соодветна грижа или има трауми од детството. Бројни случаи на овој синдром се јавуваат кај жртвите кои патат од семејно насилство, членови на култови, воени затвореници, сексуални работнички кои биле присилно натерани да се проституираат како и злоставувани деца.
