Родителите се водат од сопствените чувства како мерило за среќата на нивните деца
Мислењето на родителите за степенот на среќа на нивните деца значително се разликува од вистинското чувство на среќа што го имаат децата, покажува најновото истражување.
Среќата не е нешто што може лесно да се измери, или да се докаже. Таа е најдлабоко лично чувство, и никој никогаш не знае во колкава мера е среќен другиот. Сепак, родителите сметаат дека знаат сè за своите деца па така и за тоа кога и колку се среќни. Но дали навистина можат точно да проценат? Новото истражување го разниша авторитетот на родителот кога станува збор за препознавање на вистинското расположение кај своите деца, и посочи дека на проценките дадени од родители за тоа како се чувствуваат нивните деца не треба да им се верува.
Психолозите од Plymouth University покажаа дека родителите кои имаат деца на возраст од 10 и 11 години, постојано ја преценуваат среќата на своите деца, додека оние кои имаат деца на возраст од 15 и 16 години се стремат кон потценување. Истражувачите оваа разлика во податоците и невоочување на вистинската душевна состојба, ја препишуваат на егоцентричката тенденција на родителите кои се водат исклучиво од сопствените чувства, сумирајќи, а со тоа и претпоставувајќи го чувството на среќа за цело семејство.
Истражувањето, објавено во журналот за експериментална детска психологија, вклучувало прашалници за вкупно 357 деца и адолесценти од две училишта во Шпанија, заедно со нивните родители, каде нивното чувство на среќа било испитано користејќи различни видови на прашалници со мерки за себевреднување.
Наголем број родителите не се свесни како навистина се чувствуваат нивните деца и тоа може да има негативни последици!
Тестирањето резултирало со мноштво корисни информации, важни не само за напредокот на психологијата за подобро ментално здравје, туку и за подобрување на релацијата родител – дете со цел за подобра комуникација од двете страни. Лошата комуникација може да има негативен ефект и лоши последици, што крајно доведува до проблем за родителот кој нема да може да му даде поддршка на своето дете во моменти кога му е најпотребна. На пример, ако родителот мисли дека детето е среќно, а тоа не е, може да доведе до можни ментални проблеми и болести како биполарност и депресија. Или обратно, ако родителот мисли дека неговото дете е несреќно, а тоа е всушност среќно, со цел да го заштити и да му помогне, може со своите постапки да создаде обратен ефект, со тоа што премногу ќе го загушува и ќе се меша во приватноста на своето дете, да го направи несамостојно и несигурно.
За време на истражувањето, родителите имале можност да се едуцираат за полесно да ги препознаат знаците на промена во однесувањето и кои се предупредувачки показатели. На тој начин, родителите полесно и навреме ќе интервенираат доколку препознаат дека нивното дете е депресивно, вознемирувано на училиште или врши злоупотреба на алкохол или наркотици.
Крајната констатација е дека во наголем број случаи, родителите не се свесни како навистина се чувствуваат нивните деца и тоа може да има негативни последици врз нивниот взаемен однос, како и врз општото добро на детето.
