Можни компликации при синус лифт процедурите

Интраоперативни и постоперативни компликации при техниките на подигнување на подот на горновиличниот синус се дел од интервенциите за постава на дентални импланти

Како и секоја оралнохируршка или предимплантациска постапка, така и процедурите на подигнување на синусната лигавица на горновиличниот синус можат да бидат проследени со низа компликации во тек на самата интервенција или после неа.

Најчеста интраоперативна компликација за време на синус лифт процедурите е акциденталното перфорирање на синусната мембрана која може да се манифестира кај околу 10% од случите.

Откако ќе се идентификува перфорацијата, нејзината локализација и големина, дното на мембраната се подигнува дистално од перфорацијата. Со ова подигнување може да се намали отворот така што ивиците на мембраната се поставуваат една преку друга, а преку нив се адаптира ресорптивна колагена мембрана. Ако перфорацијата е поголема треба да се пристапи кон сутурирање (шиење) на синусната мембрана. Перфорацијата на синусната слузница ја зголемува можноста за инфекција на максиларниот синус и пожелно е вградувањето на имплант во ваков случај да се одложи.

Останати компликации при синус лифт се:

• Крварење во тек на интервенцијата (треба да се направи адекватна хемостаза);
• Присуство на коскени синусни прегради кои го отежнуваат подигнувањето на мембраната;
• Присуство на цистични творби во синусната лигавица – мукокели (потребна е нивна претходна дренажа);
• Присуство на полипи во синусната лигвица (се прави киретажа).

Од постоперативните компликации кои се јавуваат после направената интервенција  позначајни се:

• Дехисценција на резот (како последица се јавува отежнато зараснување и излегување на графтот во оралната шуплина);
• Крварење од носот (се советува пациентот да не го дува носот и да не седи со наведната или спуштена глава);
• Инфекција (акутен постоперативен синузитис се јавува во 3% од случаите и најчесто претставува краткотрајна компликација, а се лекува со антибиотици орално или интравенски, со дренажа или отстранување на графтот при што постои можност за проширување на инфекцијата во околните анатомски структури);
• Формирање на т.н ороантрални фистули (кои треба посериозно да се третираат).