Една студија покажа дека човечките мускули поседуваат „меморија“ за поранешниот раст – на ниво на ДНК.
Една студија предводена од истражувачите на Универзитетот Келе покажа дека човечките мускули поседуваат „меморија“ за својот поранешен раст – на ниво на ДНК.
Периодите на раст на скелетните мускули се „запаметени“ од гените во мускулите, помагајќи им да пораснат подоцна во животот.
Ова истражување , може да има далекусежни импликации за спортистите кои се фатени дека употребуваат лекови за градење и раст на мускулите кои ја зголемуваат ефикасноста – бидејќи тие супстанции може да создадат долготрајни промени, со што краткорочните забрани стануваат несоодветни.
Истражувачите од Универзитетот Келе, заедно со универзитетите од Ливерпул-Џон Мурс, Нортумбриа и Манчестер Метрополитен, ги користеле најновите техники за истражување на геномот, проучувале повеќе од 850.000 места на човечката ДНК и откриле гени кои се „обележани“ или „необележани“ со специјални хемиски ознаки кои укажуваат дека мускулите растат после вежбање, а потоа се враќаат во нормала, а потоа повторно растат после вежбање во подоцнежниот живот.
Познати како епигенетски модификации, овие „маркери“ или „ознаки“ му укажуваат на генот дали треба да биде активен или неактивен, давајќи му инструкции на генот дали да се вклучи или исклучи без да предизвика промена на самата ДНК.
Д-р Адам Шарплс, еден од одговорните и автор на студијата како и предавач по клеточна и молекуларна физиологија на мускулите на Универзитетот Келе заедно со неговиот неговиот докторант Роберт Сиборн, објаснуваат:
„Во оваа студија покажавме дека гените во мускулите стануваат попрецизни со тоа што ја имаат оваа епигенетска информација, тие практично го паметат вежбањето во некој претходен стадиум од животот, дури и кога го губиме мускулот важно е да се знае дека овие гени остануваат. Во понатамошниот животен век доколку повторно се активираат мускулите исто така се активира генот демонстрирајќи епигенетско сеќавање на раниот животен мускулен раст!“
Истражувањето има важни импликации за тоа како атлетичарите се опоравуваат од повреди.
Д-р Шарплес објаснува дека доколку спортистот се повреди и изгуби некој мускул тој лесно може да се надокнади доколку ги знаеме гените одговорни за меморијата на мускулите. Понатамошните истражувања ќе бидат важни за да се разбере како различните програми за вежбање може да помогнат да ги активираме овие мускулни мемориски гени.
Ова познавање наметнува едно друго прашање кое се однесува на спортистите кои користат супстанции кои ги подобруваат перформансите и растот на мускулите, нивниот мускул може да го запамети стимулираниот раст. Ако спортистот е фатен и добил еднократна забрана, ќе значи дека таа забрана не е соодветна, бидејќи овие спортисти ќе се во предност кон нивните конкуренти точно заради постоењето на мускулна меморија на ниво на ДНК.
