Запознајте ја одблиску кошаркарската легенда Петар Наумоски
Еден од најдобрите играчи во историјата на македонската кошарка, во 1996 година прогласен за најдобар играч во Европа, Петар Наумоски е човек со многу спортски успеси а денес прв човек на МКФ. Со него разговаравме за љубовта кон кошарката, за спортските успеси, како и за иднината на македонската кошарка.
Кошарката е игра на заедништво и целосна доверба во соиграчот. Еден спортист потребно е да поседува многу повеќе од талент; тој треба да се одликува со дисциплина, концентрација и ментална сила. Ве опишуваат како вешт и смирен во играта, еден од најдобрите играчи во историјата на македонската кошарка. Што Вие научивте од кошарката?
Кошарката секако е една атрактивна тимска игра, и за врвни резултати потребна е квалитетна соработка помеѓу самите играчи, меѓутоа и меѓу играчите и стручниот тим. Концентрацијата и фокусираноста за бодрењето на соиграчите на теренот се многу важни, а исто така, да се има цел и да се верува во неа, како и во себе, се исклучително важни во оваа работа. Прифаќање на одговорност, носење на важни одлуки во дел од секунда, лидерство, а круна на претходно кажаното е секако огромната желба, пожртвуваност и откажување од многу нешта, кои што нормалниот човек ги има секојдневно (дружба, излегување до доцна во ноќта, лично слободно време и активности, како и поминување на квалитетно време со најблиските), па токму затоа и животот на секој професионален спортист го викаат “аскетски живот”. Сето ова го научив од кошарката, но исто така научив и различни традиции, размислувања, погледи на свет, како и учење на повеќе јазици и создавање на огромен број пријатели во светот на кошарката надвор од нашите граници.
Спортски успеси имате многу, но со кој ваш успех најмногу се гордеете?
Има различни типови на успеси, па затоа би ги поделил на 3 вида: Репрезентативен успех, каде во 1999 година, за прв пат се пласиравме на Европското првенство (тогаш во Тулуз, Франција), потоа тимскиот успех со клубовите каде што настапував, неколку европски титули со четири различни тимови… и мојот личен успех, кога во 1996 година бев прогласен за најдобар играч во Европа, додека од 1995-1999 бев постојано биран во најдобрата петорка во Европа.
Дали може да ја изделите најинтересната случка/ситуација што сте ја доживеале на теренот?
Случки имаше многу, но за најинтересна би ја издвоил онаа кога игравме финале на Купот на куповите (инаку второ по ранг на европските натпревари во тоа време) во 1993-тата година, кога настапував во тогашниот „Ефес Пилсен“ инаку моја прва сезона надвор од границите на нашата земја а игравме против силниот солунски „Арис“. Финалето се играше во Торино, Италија, и тие беа исклучителни фаворити. Тензијата помеѓу двете држави тогаш беше многу голема и стравот од катастрофален пораз беше видно присутен кај нашиот тренер и раководството. Ме повика тренерот два дена пред натпреварот и се обиде да ми ја прикаже целата ситуација што погоре пробав да ви ја доловам…откако мирно го сослушав, веднаш му возвратив со зборовите: „Тренеру, иако тие на хартија се фаворити, ова е само еден натпревар од 40 минути и не прифаќам стравување од никого кога веќе стигнавме до тука“. Во мојот последен шут за продолженија, топката несреќно излезе и натпреварот го изгубивме 50:48.
Како изгледаше еден ваш ден кога бевте активен спортист?
Станував околу 9 часот, појадував и веднаш заминував на тренинг. По два и пол часа тренинг, следеше ручек и задолжителен одмор со попладневно преспивање од еден и пол час, потоа мала ужина и заминување на вечерниот тренинг кој исто така траеше колку и утринскиот, потоа вечера, гледање телевизија и околу полноќ, легнување в кревет. Заморот од тренинзите на некој начин го диктираше времето помеѓу тренинзите. Јас тоа лесно го прифатив затоа што мојата цел беше секогаш да бидам подобар од противникот и да победам на секој натпревар.
Дали сè уште внимавате да водите здрав животен стил? На што најмногу треба да внимава еден професионален кошаркар?
Начинот и времето на кој што ја поминав професионалната кариера, некако ми го продолжи и здравиот животен стил и после тоа. Нормално, спортските активности се сведени на минимум 3 пати неделно спортување, притоа задолжително внесување на помали количества на храна и секако внимавање на каков вид на храна и времето на нејзиното консумирање, а тоа значи – појадок задолжително до 9 часот, ручек задолжително до 14 часот и вечера не подоцна од 21 часот. Еден поранешен професионален играч мора да внимава повеќе од останатите за спортските активности, исхраната, на својата телесна маса, да внимава да не ги преоптоварува внатрешните органи, притисокот, а пред сè срцето, кои се навикнати на поинаков третман од оној што денеска времето го дозволува.
Како прв човек на МКФ дали сметате дека вложување во развој на млади играчи е најдобриот начин да се постигне успех во професионалниот спорт?
Кога е пропуштено времето на континуирано создавање на играчи, при што секоја промена на генерацијата полесно би се поминала, тогаш не е најважно, туку единствено исправно е да се вложува во младите, затоа што во спротивно ќе нема можност ни за потешка транзиција помеѓу две генерации. Ова треба уште „завчера“ да се направи, бидејќи веќе се пропуштени неколку генерации. Меѓутоа МКФ тука сама не може ништо, од прости причини што ние само ги собираме децата од школите и клубовите во период од 45 дена а годината е 365 дена. Затоа Федерацијата треба да даде нови правила, услови и начин на работа до сите оние кои што ќе сакаат вистински да се занимаваат со кошарката, овозможување на квалитетни третмани и создавање на квалитетни млади играчи, а не да се гледа на квантитет и чиста комерција…Прибрани се веќе одредени предлози, се прибираат уште и истите ќе бидат доставени до стручната комисија при МКФ, која секако пред почетокот на новата сезона ќе ги стави во сила.
На каков пат е македонската кошарка и како ја оценувате моменталната ситуација во спортот?
Како што претходно кажав, испуштено е многу во работата со создавањето на младите кошаркари, а и оние малку што ги има, немаат никаква минутажа во своите клубови, а со самото тоа македонската кошарка е во незавидна ситуација. Меѓутоа најлесно е да се дигнат рацете и да плачеме по пропуштеното, треба сплотеност на сите оние кои и мислат добро на мак. кошарка, на оние кои сакаат да помогнат во тој сега веќе тежок процес, како на крај сите тие би биле победници…значи единство, слога, верба, работа и издржливост во таа цел! На сето ова морам да кажам дека треба да се промени и свеста и желбата на државата кон спортот, затоа што денеска ние имаме најмалку вложување во спортот, па неслучајно и резултатите се слаби. Спортски сали и услови за работа имаме одлични, но стручни кадри како и квалитетни третмани на секој спортист од мали нозе па сè до неговиот зенит на кариерата, воопшто немаме…Ако се заокружи овој ланец, тогаш и одговорноста на тие што ќе работат треба да биде голема и успехот секако дека ќе дојде. Сведоци сме на многу држави што во минатото знаеме каде биле, и каде се денес.
