Критериуми за успех на денталните импланти

Споделете со пријателите!

Поради големиот број на ризик фактори, развиени се голем број на дентални имплантни системи за потребите на современата стоматолошка терапија

Денталните импланти ефективно го реставрираат функционалниот и естетскиот аспект од кондициите кои доведуваат до губење на забите, употребени како единствени терапевски модалитети или во состав на други конвенционални дентални техники. За потребите на современата стоматолошка терапија, развиени се голем број на дентални имплантни системи. Постојат голем број на ризик фактори кои придонесуваат за неуспесите на имплантацијата и прогресивно губење на периимплантните ткива како на пример: неадекватни имплантациски техники, колонизација со орални бактериски патогени, био-механичко преоптоварување, како и употреба на некомплетно биокомпатибилни импланти.

Проф. Per-Ingvar Branemark во 1952 година, феноменот на врзување на титаниумовите импланти за витална коска го нарекува осеоинтеграција со отсуство на инфламација на меките ткива или појава на „отфрлање“. Концептот на осеоинтеграција сигнификантно е проширен од неговата оригинална замисла, денес се дефинира како директна структурна и функционална конекција помеѓу алвеоларната коска и денталните импланти кои претставуваат носачи на функционалното оптеретување (Stanford and Keller, 1991).

Кумулативни оценки за успех „Success rates“

Smith and Zarb (1989) ги дефинираат оценките на успех на имплантите земајќи ја како ориентир временската издржливост на имплантите. Краткотрајни импланти-временска издржливост под 5 години, интермедиерни од 5-10 год. и долготрајни над 10 години. Овие оценки зависат од голем број на фактори: имплантната локализација (горна или долна вилица), позицијата на имплантите, типот на имплантот, дијаметарот и должината, видот на протетичката конструкција, соло имплант или имплант во состав на поголема конструкција. Според 25 годишниот опсервационен период (O‘Roark, 1997) кумулативниот успех на различни импланти кај беззаби вилици се движел од 88% за горната вилица до 93% за долната вилицс. Затоа целта на современите имплантолошки системи е да траат доживотно „would last for lifetime“.

„Отфрлање“ – failure на имплантите

Отфрлањето на имплантите се карактеризира како состојба на нефункционалност или неадекватно функционирање на имплантите.

Присуство на хронична болка;
Сигнификантно движење на имплантот;
Инфекција;
Сигнификантно прогресивно губење на потпорна коска;
Дизестезија или изменето чувство околу имплантот (анестезија, парестезија);
Присутна фистула;
Фрактура на коска или фрактура на имплант;
Психолошки или други медицински проблеми;
Иревезибилно оштетување на соседните заби;
Естетски проблеми (Dental Implants, NIH Consensus Statement 1978).

Постои таканаречно рано отфрлање на имплантите кое се однесува на периодот пред да биде спроведено протетичкото оптоварување поради низа причини: хируршка траума, неадекватно зараснување, прематурно оптоватување, инфекција и касно отфрлање кое се дефинира како неспособност имплантатот да ја одржи постигнатата осеоинтеграција по оптоварувањето (Esposito et al., 1998), поради механички (фрактура на имплантат или на абатментот, проблеми со ретенцијата на покровните протези, „overload“) или биолошки проблеми (хронична инфламација, имплантен плак, карактеристики на домаќинот) кои резултираат со изменети одговори на периимплантните ткива.

Фактори кои влијаат на имплантниот успех

Материјали за изработка на импланти – идеален е оној тип на материјал кој се карактеризира со:

Биокомпатибилност;
Адекватна ригидност за протетичка функција;
Интимна адаптибилност за коска и за гингива;
Функционална способност да ја пренесува оклузалната сила на имплантно-носената конструкција на потпорната коска.

Биокомпатибилноста означува способност на имплантатот да обезбеди адекватен одговор на домаќинот. Огромен број на технологии „coating tehnologies“ за производство на покровни материјали на имплантната површина (титаниум оксид, титаниум плазма, керамичка, дијамантска или хидроксиапатитна обвивка) се развиваат со цел да се подобри биокомпатибилноста на имплантите.

Имплантна површина – горната површина на имплантите која е во контакт со меките ткива е мазна со што се редуцира бактериската атхезија и субсеквентниот периимплантит. Микрорапавата површина на имплантот што доаѓа во контакт со коската ја зголемува остеобластната адхезија (Noth et al., 1999).

Конекција помеѓу денталниот имплант и коската – може да биде директна (осеоинтеграција), фибро-осеална интеграција каде фиброзното ткиво е дебело околу 100 микрометри или цементна формација (Choi, 2000).