Студијата која беше објавена во Психонеуроендокринологија покажала дека лицата кои го изгубиле својот сопружник во следните три месеци имаат повиско ниво на про-инфламаторни цитокини (имуно маркери кои укижуваат на воспаленија на крвниот систем) и пониска срцева варијабилност (HRV), споредено со лица кои не загубиле сопружник, а имаат иста возраст, пол, БМИ и образование
Во тримесечниот период по смрта на брачниот другар, вдовиците и вдовците имаат поголема веројатност да покажат ризик фактори поврзани со кардиоваскуларни болести и смрт, покажува најновата студија. Ова може да направи ожалостениот другар да умре од „скршено“ срце, велат истражувачите кои работеле на оваа студија.
Студијата која беше објавена во Психонеуроендокринологија (Psychoneuroendocrinology), покажала дека лицата кои го изгубиле својот сопружник во следните три месеци имаат повиско ниво на про-инфламаторни цитокини (имуно маркери кои укажуваат на воспаленија на крвниот систем) и пониска срцева варијабилност (HRV), споредено со лица кои не загубиле сопружник, а имаат иста возраст, пол, БМИ и образование. Овие фактори го зголемуваат индивидуалниот ризик од кардиоваскуларни инциденти и појави, вклучувајќи ја и смртта. Оваа студија е првата која покажува дека ожалостеноста е поврзана со зголемените нивоа на ex vivo цитокинеза и понизок HRV.
Во првите шест месеци по смртта на сопружникот, вдовиците/вдовците имаат за 41 отсто зголемен ризик од морталитет, вели главниот истражувач Крис Фагундес (Chris Fagundes). Важното е дека 53 проценти од овој зголемен ризик е препишан на кардиоваскуларните болести. Оваа студија е важен чекор кон разбирањето зошто ова е случај на идентификација, на тагата со морталитетот.
Триесет и две лица кои неодамна изгубиле сопружник, како дел од студијата покажале за 47 отсто пониски нивоа на HRV, отколку лицата кои биле во контролната група. Ужалените лица покажале за седум проценти повисоко ниво на TNF-alpha, вид на цитокин и 5 отсто повисоко ниво на IL-6, друг вид на цитокин, за разлика од лицата во контролната група со кои биле споредувани.
На крајот, ожалостените лица, покажаче за 20 проценти повисоко ниво на симптоми на депресија, отколку останатите. Фагиндес вели дека студијата дава големи сознанија за тоа како тагата по брачниот другар може да влијае врз здравјето на срцето. Тој се надева дека истражувањето ќе им помогне на докторите подобро да ги разберат биолошките механизми предизвикани од жалењето и ќе овозможи создавање на целни психолошки или фармаколошки интервенции за превенција на „скршеното“ срце. Иако не секој ожалостен партнер има ист ризик од кардиолошки појави, важно е да се истакне дека ризикот секако постои. Во следните истражувања кои ги планира Фагундес, ќе се обидат да идентификуваат кој вдовец/вдовица има најголем ризик и кои се отпорни на негативните физиолошки консеквенци од тагувањето по брачниот партнер.
