Краток историјат на еволуцијата на денталната имплантологија

Историјата на имплантирањето на туѓи тела во човечкиот организам започнува од далечното минато и е толку стара колку што е стара историјата на медицината и стоматологијата

Во музејот на Харвадскиот универзитет се чува човечки череп од предколумбиската ера (откриен во Хондурас) каде што во мандибулата е всаден долен латерален инцизив исклесан од темен камен и интегриран во коската. Пред илјадници години во Египет се правени внатрекоскени имплантации на заби од слонова коска. При крајот на 19-тиот и почетокот на 20-тиот век се поставуваат основните принципи во имплантологијата претставени преку концепциите за внатрешно фиксирање на коскените фрагмени кај фрактурите. Истите концепции се пренесуваат и кај денталните импланти.

Во тек на 1809 година Maggiolo употребува златен корен за потпора на забна коронка. Harris и Lewis употребуваат порцелански корени и корени изработени од платина. Во тек на 1905 год. Scholl имплантира набразден порцелански корен. Во меѓувреме продолжиле обидите за внатрекоскено имплантирање во горната и долната вилица. Така Greenfield опишува имплантирање на мрежаст тип на импланти, додека Brill предлага вградување на сребрени и златни штифтови во алвеоларната коска како потпора за мобилни протези. Во 1939, Strock вградува импланти во форма на штрафови, а подоцна користи и метални штифтови кои ги вметнува во корените на расклатени предни заби и дел од металните штифтови преминуваат во коската (интрадентални-интракоскени импланти). Во тек на 1949 година, Lubit и Rappaport најмногу работат со штраф импланти, додека Skinner разработува метод на интраосеално стабилизирање на мобилна протеза.

Првите трансоселани импланти за целите на протезирањето се изработени од страна на Sollier и Chercheve во тек на 1953 година. Perron дизајнира спираловиден имплант во 1958 година.

Постојаниот стремеж да се изнајде најадекватната форма за имплантирање која би придонела за правилно предавање на џвакопритисокот довела до дизајнирање на нови видови на конструкции. Chercheve започнува со имплантирање на куси штраф импланти и прв ја разработува идејата за имплантирање на тенки игловидни импланти. Во тек на 1963 година Scialom опишува техника на имплантирање на тенки игловидни импланти кои се фиксираат во коската како триножник и се собираат на врвот. Во 1966 година, Linkow и Chercheve имплантираат интраосеален имплант со листовидна форма (сл.1).

Паралелно со усовршувањето на интраослеаните импланти се разработуваат и принципи за друг тип на конструкции кои служат за ретенција и стабилизација на мобилните конструкции. Goldberg и Gershkoff за прв пат во тек на 1947 година успешно имлантираат во долната вилица субпериостален имплант (сл.2.). Имплантот бил изработен од виталиум. Подоцна се разработуваат различни начини за изработка на индивидуални субпериостални импланти преку користење на рентгенграфиите на пациентите и добивање на контурите на долната вилица или пак двофазниот метод (Ogus, 1951) каде при првата операција се зема директен отпечаток од коскениот гребен, а при втората операција (три неделни покасно) се поставува имплантот. Во тек на 1955 година Berman опишува метод на субпериостално-интраорално имплантирање на магнети. Во областа на субпериосталното имплантирање работат голем број на автори кои ги земаат во предвид материјалите од кои се изработуваат имплантите, границите на конструкциите како и техниките на субпериостално имплантирање. Сепак најголем удел во усовршувањето на таканарешените „отворени“ конструкции има Linkow.

Слабите резултати добиени при употребата на оралните импланти во тек на педесетите и шеесетите години од минатиот век довеле до еден вид на скептицизам во имплантологијата и пренасочување кон класичните и добро познатите методи на протетички реставрации. Во последните 25 години од минатиот век Branemark повторно го освоил интересот за оралната имплантологија, преку претставување на концепцијата за осеоинтеграција која гаранттира долг живот на имплантите при респектирање на билошките принципи. По Конференцијата во Торонто во 1982 година, целокупните дотогашни резултати даваат основа за прогласување на имплантологијата како исклучително важен, современ и популарен метод.