Предизвик на современата регенеративна стоматологија – Socket Preservation
Голем број на рутински екстракции на заби се уште се изведуваат без внимание кон алвеоларниот гребен. Во современата стоматологија се обрнува енормно внимание на минимизирање на траумата во тек на оралнохируршката процедура. Денес постојат низа на современи техники со кои се минимизира хируршката траума на меките и коскените делови при екстракцијата (вадењето) на забите и нивното активно практикување клинички е докажано дека го минимизира губењето на коскена маса во периодот на заздравување на екстракционите рани.
Презервацијата на алвеоларниот гребен претставува водена коскена регенерација – GBR (guided bone regeneration) која се спроведува во моменот на екстракција на забот со цел да се контролира коскената ресорпција, да се презервираат оригиналните димензии и контури на алвеоларната коска во услови кога имедијатната постава на импланти не е можна. На сликите 1 и 2 се потенцирани разликите во коскениот волумен при класична екстракција на забите и при користење на техниките на презервација на екстракционата алвеола по вадењето на забот.
Секој стоматолог пожелно е да ги пратикува современите принципи на Carl Misch (сл.3) кои гарантираат успешна презервација на резидуалната алвеоларна коска: Примена на атрауматската екстракција на забите, евалуација на ѕидовите на алвеолата и на големината на дефектот од страна на стоматологот, асепса и комплетно отстранување на гранулационото ткиво, обезбедување на адекватно крвоснабдување на графт материјалот, правилен избор на графт материјалот и обезбедување на адекватно време на заздравување на раната.
Првите техники на презервација на алвеоларната коска се претставени во 1980 год. при што се користел хидроксиапатит во форма на кореновиден конус (Quinn, Kent, Kentros).
- Техника без рез (Landsberg and Bichacho,1994)
Ектракцијата се изведува од страна на стоматологот комплетно атрауматски со употреба на периотоми кои ги кинат периодонталните влакна и истовремено го луксираат забот. При оваа техника не се оштетуваат соседните папили, тие и понатаму остануваат атачирани на цементот на соседните заби. Потоа се аплицира графт материјал и бариерна мембрана чии краеви се сместуваат под претходно креираните подминирани места вестибуларно и орално (Сл. 4 и 5). За да се постигне примарно затварање може да се користи мал слободен автоген гингивален графт со адекватни димезии кој се стабилизира со помош на сутури за постекстракционата алвеола (димензиите се добиваат со користење на периодонталната сонда или со стерилен алуминиумски примерок). По интервенцијата се администрираат антиинфламатори, аналгетици и антибиотици и се препорачува често плакнење со хлорхексидински раствор.
- Класичната техника нa презервација на алвеолата подразбира креирање на специјално мукопериостално ламбо (флап, рез) и примарно затворање. Оваа техника подразбира поголем хируршки зафат и поседува одредени недостатоци кои се пројавуваат подоцна како потенцијални проблеми.
Во иднина од Вашиот стоматолог треба да побарате не само да се погрижи за безболно вадење на забите, туку и да ги искористи максимално сите свои знаења кои подразбираат современ пристап и нега на екстракционите рани, се со цел да се одржи и понатаму адекватен квантум на расположлива коска за подоцнежна инцерција на дентални импланти.
