Иако инфекцијата на параназалната мукоза речиси секогаш е од вирусно потекло, синузитот вообичаено е бактериска инфекција
Кај децата, акутен синузитис претставува инфекција на мукозата и е многу честа појава. Кај доенчињата, чии синуси се широко отворени кон назалните кавитети, прогнозата е добра и инфекцијата обично спонтано поминува како што се намалува ринитисот и се обновува цилијарната функција. Како што расте детето, остиумот на максиларниот синус станува потесен во споредба со големината на синусот. Во исто време, важноста на синузитот се зголемува.
Етиологија
Иако инфекцијата на параназалната мукоза речиси секогаш е од вирусно потекло, синузитот вообичаено е бактериска инфекција. Streptococcus pneumoniae, Haemophilus influenzae и Moraxella catarrhalis се најчестите предизвикувачи кај децата.
Ако цилијарната активност на синусите е доволна за да го отстрани бактерискиот дебрис и другата секреција, инфекцијата спонтано ќе се излечи. Ако не е случи тоа, протеазите кои се ослободени од бактериите може да ги оштетат длабоките слоеви на мукозата и да спречат нормална цилијарна активност. Пролонгирана ретенција на секрет може да доведе до хронична инфекција и оштетување на ткивото на синусната мукоза.
Цистична фиброза.
Симпроми и дијагноза
Поради тоа што болеста вообичаено се развива во асосцијација со инфекции на горниот респираторен тракт, симптомите често потекнуваат надвор од синусите. Кај мали деца најчести симптоми се перзистентен ринитис и wheezing–кашлица. Кај постари деца се чести перзистентен ринитис, чувство на притисок над образите и темпоралниот регион, главоболка и гадење.
Некогаш симптомите се целосно отсутни. Ако постои сомнение за синузитис, назалните кавитети и фаринксот треба секогаш внимателно да се прегледаат. Пурулентна скреција може да биде видлива во назалниот кавитет, а некогаш мал пурулентен ексудат се гледа под средната конха. Кај мало дете дијагнозата за синузитис се базира на клиничкиот наод, на пример симптоми (назална секреција, кашлица, треска) кои перзистираат и се влошуваат за повеќе од 10-14 дена. Назалните полипи кај деца бараат преглед од ОРЛ-специјалист за да се исклучи цистична фиброза, хоанални полипи и менингокела.
Ренгенографија и ултрасонографија
Рендгенскиот преглед на синусите кај мали деца е тежок за интерпретација и наодот мора да се поврзе со целата клиничка презентација. Мукозен едем од различен степен е вообичаен дури и кај здрави деца. Кај постаро дете, ниво на течност е сигурен знак за инфламација. Понатаму, целосно зафатен синус бара третман или понатамошна процена.
Неизлезени заби може да предизвикаат проблеми.
Кај постари деца, ултрасонографијата е посебно од корист за следење на ретенција на течност во синусите, а значајна е и кај рекуректен синузитис. Обичен А-имиџ дава малку информации за типот и видот на мукозниот едем. Наодите мора секогаш да бидат поврзани со симптомите, кои на крајот ја одредуваат потребата за третман. Клиничката презентација (температура и општ статус) се одлучувачки.
Третман
Ако настане инфламација на синусите за време на акутна респираторна инфекција, тие обично закрепнуваат кога ќе се повлече ринитисот и ќе се обнови цилијарната функција. Не е потребен посебен третман. Пролонгирање на симптомите, перзистентна кашлица, ринитис и гавоболка се индикација за преглед на синусите. Антибиотици (ннд-B) (вообичано амоксицилин 40mg/kg/24h во две поделени дози) и назални деконгесиви се преферирани форми на третман. Ако пациентот има вистинска алергија на пеницилин, препорачлив е макролид од широк спектар како што е калритромицинот или азитромицинот.
Бактериска култура земена од назална слузница под средната конха може да помогне во селекција на антибиотиците. Ако одговорот на првиот антибиотик не задоволува, може да се препише амоксицилин + клавуланска киселина Ако пациентот има вистинска алергија на пеницилин, може да се препише комбинација на сулфонамид и триметоприм.
Рекурентен и перзистентен синузитис
Третманот на рекуректниот и на перзистентниот синузитис треба да се води од ОРЛ-специјалист или од лекар специјализиран за педијатриски инфективни заболувања. Етиолошките фактори треба да се идентификуваат и да се лекуваат.
Лимфатичното ткиво во фаринксот кај дете реагира бурно на инфламаторни иританти. Како додаток на зголемените аденоиди и тонзили, ќе се зголеми и лимфатичното ткиво во постериорниот ѕид на фаринксот. Зголемени аденоиди може да предизвикаат тешкотии во дишењето и да го опструираат патот на мукусот. Circulus vitiosus се развива лесно и единствено може да се прекине со аденоидектомија.
Алергиите треба да се идентификуваат и да се елиминираат доколку е можно. Во додаток на алергиите, сите фактори кои ја иритираат назалната мукоза како што се прашина, загадувачи, контакт со рекурентни инфекции итн. може да придонесат до развој на синузитис. Прогнозата на синузитисот е добра ако етиолошките фактори може да се елиминираат. КТ-скен може да се користи за евалуација на структурната анатомија (абнормалности) на параназалните синуси.
ФЕХС (функционална ендоскопска хирургија на синусите) е ефективна кај случаи кои се резистентни на фармакотерапија и процентот на компликации е низок (ннд-C).
Компликации
Гнојниот материјал во затворен простор има тенденција да се шири во околината. Целулитис на образите или на очните капаци може да биде првиот симптом на комплициран максиларен или етмоидален синузитис. За време на првите години од животот, местото на инфекција обично е етмоидалниот синус, кој некогаш доведува до периорбиталн едем. Едем на очните капаци асоциран со ринитис треба да се смета за комплициран синузитис и детето треба да се испрати во болница.
