Препознавање, рана дијагностика и терапевтски пристап на мениеровата болест

Најчесто се јавува меѓу третата и петтата деценија во животот, меѓутоа евидентирани се случаи на Мениерова болест кај сите возрасни групи

Мениеровата болест претставува нару­шу­вање на внатрешното уво, во поглед на ендо­лимфатичен хидропс, кое се каракте­ри­зира со карaктеристичен тријас на симптоми: вертиго, тинитус и флуктуирачка редукција на слухот.

Како таква во општата популација е дија­гно­стицирана кај 5-10% од пациентите со ро­тациско вертиго. Најчесто се јавува меѓу третата и петтата деценија во животот, ме­ѓу­тоа евидентирани се случаи на Мениерова болест кај сите возрасни групи. Етиологијата на болеста е најчесто идиопатска, иако се нотираат многу случаи со позитивна фамилијарна генеза за оваа болест, пострауматска ге­неза, како и после инфламаторни и метаболички нару­шу­вања.

Дија­гнозата на Мениеровата болест се базира, пред сѐ, врз основа на клиничката слика и анамнестичките податоци за зуење во ушите. Аудиограм се прави за да се потврди губењето на слухот, како и да се исклучат некои други нарушувања. Диференцијално дијагностички можат да се направат и поспецифични испи­тувања како што се: компјутеризирана томо­гра­фија или магнетна резонанца, а тоа и од причина за да се исклучат тумори на n. vestibulocochlearis.

Специфична превенција кај оваа болест не може да се спроведе со оглед на идиопатската етиологија на забо­лувањето. Она што може да го направат пациентите кај кои настапила прва епизода на Мениерова болест е да ја стават болеста во ремисија и таа да се одржува колку што е можно подолго. Тоа подразбира неколку различни модуси на третман.

Прво и најбитно е користењето на вазо­активни материи. Препорачани вазоактивни фармаколошки пре­парати се гинко препарати, циниризин, пенто­кси­филин и слично, но битно е да се напомене дека бетахистинот е единствен лек кој е специфициран за превенција на симптомите. Промени е потребно да се на­пра­ват и во хигиено – диететскиот режим. Овие промени вклучуваат рестрикција на внесу­ва­њето на сол 1-2 г., избегнување на кафе, алко­хол, конзервирана храна, како и внесување на доволни количества на вода.

Останатиот дел од третманот оди во насока на добра регулација на останати ко­морби­тети (хипертензија, шеќерна болест), физио­терапија, како и најважното – психолошка поддршка и добра контрола на стресот.

Д-р Елизабета Шапкар – Марин, специјалист оториноларинголог
и Д-р Крсте Матов, специјалист оториноларинголог