Каква улога имаат еозинофилите

Може да се каже дека еозинофилите се главните клетки на алергиската реакција и хроничното алергиско воспаление.

Може да се каже дека еозинофилите се главните клетки на алергиската реакција и хроничното алергиско воспаление. Еозинофилите се гранулоцити кои потекнуваат од миелоидниот предходник во коскената срцевина. Тие клинички се поврзуваат со алергиски реакции и хелминтична паразитоза. Еозинофилите може да се идентификуваат под светлосен микроскоп според нивното јадро, кое се состои од два сегмента и карактеристичните еозинофилни (розово-црвени) гранули со еднаква големина.Во периферната крв нормалниот број на еозинофили е 1-4% (до 450 клетки на мм³), а во ткивата нивниот број е од 100 до 300 пати поголем, што дава основа да се претпостави дека еозинофилот е ткивна клетка. Животниот век на еозинофилите е релативно краток – од 3 до 6 дена во коскената срцевина, а нивниот полуживот во циркулацијата е 6-12 часа и неколку дена во сврзното ткиво.

Во гранулите на еозинофилите се складирани преформирани медијатори како еозинофилен катјонски протеин (ESP), еозинофилна пероксидаза (ЕPО), еозинофилен протеин X (EPX), главен алкален протеин (MBP) и протеин Charcot-Leiden (CL). Еозинофилниот катјонски протеин е токсичен за хелминти, ги активира фибробластите во бронхијалната мукоза  и го скратува времето на коагулација. Еозинофилниот протеин Х (EPH) има невротоксична функција. Пероксидазата на еозинофилите има за задача да ги разгради туморните клетките како и клетките на микроорганизми преку халид и водороден пероксид.

Покрај овие специфични гранули, еозинофилите имаат помали гранули кои содржат арилсулфатаза Б и кисела фосфатаза. Еозинофилите лачат и хистаминаза.

Главниот механизам со кој тие го извршуваат своето антиинфламаторно дејство поминува низ следниве фази:

• врзување на клетката преку Fc-рецептори и рецептори на комплемент обложени со IgE или IgG;
• активирање на еозинофил;
• екстрацелуларна дегранулација;
• токсичен ефект врз туѓиот агенс,
• но исто така и оштетување на сопствените ткива.

Токсичниот ефект се забележува против многу хелминти – трихинела, шистозом, фасциола. Овој деструктивен ефект врз сопствените ткива се забележува, на пример, кај бронхијална астма, каде што главниот алкален протеин предизвикува дистрофија и некроза на респираторниот епител.